آرام باش، زندگی آسان می‌شود

زندگی را همیشه آسان بگیر که آسان شود؛ هرقدر سخت بگیری، سخت می‌شود. این قانون زندگی است.
یک فرد هر صبح با حالِ بد بیدار می‌شد. هنوز آفتاب کامل بالا نیامده بود که با فکرِ کمبودها، ترس‌ها و نشدن‌ها از جا بلند می‌شد. هر قدمی که برمی‌داشت، انگار راه رفتن برایش سخت‌تر می‌شد. هر دری که می‌زد، دیرتر باز می‌شد. با خودش می‌گفت:
«زندگی چرا این‌قدر سخت است؟»
زمان گذشت و یک روز، خسته‌تر از همیشه، مکث کرد. نه برای شکایت، نه برای دعوا؛ فقط ایستاد. نفس عمیقی کشید و با خودش گفت:
«اگر این همه سختی را خودم به زندگی تحمیل کرده باشم چی؟»
از همان روز تصمیم گرفت کمتر سخت بگیرد؛ نه بی‌مسئولیت، بلکه آرام‌تر. به‌جای زور زدن با زمان، با آن همراه شد. به‌جای ترس از اشتباه، از آن درس گرفت. وقتی مشکلی می‌آمد، به‌جای «چرا من؟» می‌گفت:
«این هم می‌گذرد.»
کم‌کم اتفاق عجیبی افتاد. راه‌هایی که قبلاً سخت بودند، آسان‌تر شدند. آدم‌هایی که سرد بودند، گرم‌تر برخورد کردند. فرصت‌هایی که دیر می‌آمدند، کم‌کم پیدا شدند. نه چون دنیا عوض شده بود، بلکه چون نگاه او عوض شده بود.
آن‌جا فهمید زندگی مثل آینه است؛
اگر با خشم نگاهش کنی، خشم برمی‌گرداند.
اگر با آرامش نگاهش کنی، راه نشان می‌دهد.
و به یک قانون ساده رسید:
زندگی با زور جلو نمی‌رود، با آرامش جلو می‌رود.
هرچه کمتر بجنگی، جلوتر می‌روی.
هرچه آسان‌تر بگیری، زندگی هم آسان‌تر با تو راه می‌آید.
و از آن روز به بعد، هر وقت دنیا خواست سنگین شود، لبخند می‌زد و می‌گفت:
«من سخت نمی‌گیرم… تو هم راه بده.

«عنوان داستان» «شاید آنچه می‌خواهی خیرت در آن نباشد»

زموږ انګلیسي ویبپاڼه: