منی

‎منی په نېک فال نیسم،
‎چې ساړه نسیم د کوڅو لمن پورته کړي
‎پاڼې د ستړو پروانو په څېر راښکته شي
‎او کوڅې د زېړ او سرو غالیو فرش شي
‎
‎ونې، لکه ستړې زړې
‎پر زمانې غاړه ږدي
‎سرونه یې ټیټ کړي
‎او د څانګو په منځ کې
‎یو چوپ سکوت خپور وي
‎چې یوازې د باد غږ یې مات کړي
‎
‎منی د بېلتون نوم نه دی
‎دا د تسلیمېدو فلسفه ده
‎لکه څانګه چې یوه پاڼه پرېږدي
‎خو باور لري
‎چې په خاوره کې د پسرلي سترګې ویده دي
‎
‎مرغان، د اسمان په شنه کتاب کې
‎سپین لیکونه کاږي
‎لیکونه چې د دعا بڼه لري
‎د هیلې بوی لري
‎د دوی کډه، د تګ مرثیه نه ده
‎بلکې د رسېدو سندره ده
‎د نوي کور، د نوې تودوخې لور ته
‎
‎پاڼې د کوڅو پر مخ شرنګوي
‎لکه د سازونو تارونه
‎چې یوازې زړونه یې اوري
‎هر ګام پر خاوره
‎شعر دی چې منی د پاڼو په ژبه لیکي
‎
‎رنګونه لمبې شي
‎د پاڼو زېړ، د ماښام نارنجي
‎د اسمان سور، د شفقو اورین تصویر
‎ټوله نړۍ د انځور ستره تابلو شي
‎چې برس یې باد دی
‎او رنګونه یې د طبیعت ژړا
‎
‎او ناڅاپه، ورېځې راټولې شي
‎اسمان د تور ورېښمو په څېر غوړ شي
‎باران د زړه د تپېدو په شان راپیل شي
‎پر پاڼو ټکونه وکړي
‎پر بامونو د ساز نغمې جوړې کړي
‎هر څاڅکی د باران
‎یو تصویر دی له تنده او رڼا
‎
‎منی شپه راښکته شي
‎شپه چې د سکوت لویه غېږه ده
‎چراغونه د ستورو په څېر ځلېږي
‎کوڅې د باران په بوی ډکې شي
‎او باد، د پاڼو ژړا د کړکۍ پر ښیښه ټکوي
‎
‎منی د ژوند فلسفه ده
‎راښيي چې هېڅ ښکلا نه ده تلپاتې
‎خو هر پای، د نوې کیسې پیل دی
‎ونه تشېږي
‎تر څو د ژمي په چوپتیا کې
‎د پسرلي خوبونه وزېږوي
‎ځمکه د پاڼو مړي په غېږ کې ونیسي
‎او له مرګه
‎نوی ژوند زرغون کړي
‎
‎زه، د دې ټولو انځورونو په منځ کې
‎زده کوم چې پرېږدم،
‎چې زړه وتړم او بیا پرېښودل زده کړم
‎ځکه منی راته وایي
‎ژوند روان دی،
‎حتی د لوېدو او باران په منځ کې
‎