تحریف تعصب آمیز سخنان جرنیل یارمحمد خان وزیری

الیوم مضمون معنون به (فتح کابل و سقوط سقوی مبحث بیستم) را در ویب سایت افغان جرمن مطالعه نمودم.

با تأسف فراوان ملاحظه نمودم که تذکار محاسن شخصیت بزرگ پشتون، مفکرمحمد گل مومند که در تاریخ جرنیل صاحب تذکار یافته است، از روی تعصب و به صورت ناجوانمردانه و احساس کاذب فارسیستی حذف گردیده است.

نمیدانم چرا عدۀ کثیر به اصطلاح روشن فکران فارسی زبان به سویۀ ماستر و داکتر و پوهاند و امثالهم، دربرابر زعیم بزرگ پشتونان محمد گل مومند حساسیت مادر زاد دارند؟

حتی سادات فارسی زبان که از اولادۀ حضرت پیامبر اسلام شمرده میشوند با همچو مریضی بد بینی و تعصب علیه زبان ملتی افغانی پشتو و قوم پشتون و زعیم بزرگ پشتونان حساسیت فارسیستی داشته، مبتلا هستند، درحالیکه سادات باید به حکم وجدان اسلامی، بی تعصب و دارای موقف غیر منسلک باشند.

مثال همچو سادات متعصب میرغلام محمد غبار حسینی، میر صدیق فرهنگ، سید مخدوم رهین و دنباله روان، سادات شان اند.

تفاوتی میان احساس کاذب ذوات فوق الذکر با داکتر فرید یونس خسربره روان فرهادی وجود ندارد.

این قلم به حیث یک مطالعه کننده شکاک و موشگاف، با مقایسه به نوشتۀ شاغلی استاد سیستانی تحت عنوان «فاتح کابل کی بود قسمت دوم» با محتویات مقالۀ معنون به «فتح کابل و سقوط سقوی مبحث بیستم» تحریف های تعمدی را در مورد صفات زعیم بزرگ پشتونان محمد گل مومند ملاحظه نمودم.

نوشتۀ معنون به (فتح کابل و سقوط سقوی مبحث بیستم ) نقل قول از کتاب جرنیل صاحب یار محمد خان وزیزی است که باید کوچکترین تصرفی در آن صورت نمیگرفت.

اگر یک محقق به پوست پاک باشد و دعوای علم و دانش نموده و همیشه در نوشته های خود از عدم تداخل احساس و انگیزۀ «حب وبغض» صحبت میکند نباید، دروغ بگوید و بر ادعاهای خود، مبنی بر پاکی و جدان و موقف بیطرفی پا گذارد.

استاد سیستانی به حیث یک پشتون تبار و داشتن یک احساس شریف پشتونولی ولو به سویۀ ضعیفی هم بوده باشد، در همین مورد مشخص از نجابت پشتونولی خود کار گرفته نه احساس کاذب فارسیستی.

در قسمت اول به کاپی کردن دو پاراگراف از مضمون استاد سیستانی تحت عنوان «فاتح کابل کی بود، قسمت دوم» میپردازم:

استاد سیستانی متکی به روایت کتاب جرنیل یار محمد خان مینویسد:

«ارگ در محاصره بود … من [جرنیل وزیری] به سران و رهبران نجات گفتم، به جای اینکه قوت های سقاوی از قندهار و مزار و مشرقی به کابل برسند…. بهتر این است تا جنگ جویان ما به طور دسته جمعی بر ارگ یورش [یورش اصطلاح ایرانی است باید تهاجم ترجمه میشد- مومند] ببرند و بچۀ سقو را زنده دستگیر کنند…..

بعد از سخان من همه رهبران یک لحظه به فکر فرورفتند، و بعد محمد گل خان مومند که شخص حساس و مفکر بود و زمرک خان که مثل پدر خود ببرک خان جدران در مسایل جنگی اگهی داشت، فرمودند که یار محمد خان درست میگوید….»

طوریکه در پاراگراف فوق الذکر ملاحظه میگردد، جنت مکان جرنیل یارمحمد خان  وزیری در وصف شخصیت محمد گل مومند، او را به صفت یک شخصیت (حساس و مفکر) معرفی میکند.

خطاب (مفکر) در نوشتۀ جرنیل وزیری عین خطابی است که بزرگترین دانشمند تاریخ معاصر کشورعلامه صاحب رشاد (رشاد بابا)  به محمد گل مومند داده است.

ولی همین خطاب های جرنیل صاحب یار محمد خان عنوانی محمد گل مومند در نوشتۀ منتشرۀ امروزی افغان جرمن تحت عنوان «فتح کابل و سقوط سقوی مبحث بیستم» تعمداً و از روی تعصب فارسیستی ناجوانمدانه و خلاف تمام موازین امانت داری و آنهم دریک نسخۀ تاریخی قابل اغماض و عفو نیست.

شاغلی استاد سیستانی در پراگراف دیگری متکی بر محتویات کتاب جرنیل صاحب یار محمد خان وزیری تحریر میدارد:

«…. از قول شاه ولی خان: خانوادۀ ما زن و مرد … در نزد او [بچۀ سقو] گروگان است. فشار ما بر حبیب الله زندگی خانوادۀ ما را به خطر می اندازد.

مگربازهم هر چیزی که بزرگان فیصله کنند، من و شاه محمود به آن موافق هستیم.

جنرال وزیری میگوید:«محمد ګل خان مومند که یک مامور سابق دار و شخصیت قومی هشیار بود یشنهاد کرد که فیصله دادن امان به حبیب الله [بچۀ سقو] به شاه ولی خان و شاه محمود خان گذاشته شود به این دلیل که ناموس ایشان از طرف حبیب الله [بچۀ سقو] گروگان گرفته شده است.

تمام بزرگان این پیشنهاد مومند را تأیید نمودند.»

مگر در مضمون « فتح کابل و سقوط سقوی مبحث بیستم» تعمدا و مغایر تمام اصول و موازین امانت داری، صفاتی که جرنیل صاحب در مورد مفکر محمد گل مومند اذعان نموده و تحریر داشته اند، تعمدآً حذف شده بدین عبارت.

یک – شاه ولی خان گفت « مگر باز هم به خاطر نجات وطن هر چیزی که بزرگان فیصله کنند، من و شاه محمود به آن موافق هستیم»

(چون این گفتار شاه ولی خان مبین شهامت شان بود، نظر و متکی به عناد نویسنده به خاندان نادرخان، آنهم متکی به این عقده و ساختن افسانه که نادرخان به میرهاشم وزیر مالیۀ دورۀ امانی زهر خورانده است، تحریف نموده است.خداوند برضمایر آگاه و بیناست -مومند)

دو – جرنیل صاحب وزیری محمد گل مومند را به صفات ذیل یاد کرده است:«محمد گل خان مومند که یک مامور سابقه دار و شخصیت قومی هشیار بود»

این صفات نیز در مضمون معنون به (فتح کابل و سقوط سقوی مبحث بیستم) بنابر خصلت فارسیستی و تعصب حذف شده است.

اکنون برای ثبوت مدعا و برای مقایسه با متن تحریری شاغلی سیستانی، پاراگرافی از مضمون تحت عنوان «فتح کابل و سقوط سقوی مبحث بیستم» را عیناً درینجا انعکاس میدهم تا به قول شاعر:

خوش بود گر محک تجربه آید به میان

تا سیه روی شود هرکه دراوغش باشد

«.. اما سردار شاه ولی خان در حضور بزرگان عاجزانه شروع به سخن کرد و مرا  [جرنیل وزیری] مخاطب قرار داد که اگر شما به ارگ حمله کنید، خانوادۀ ما در آنجا زندانی هستند و حیات شان در خطر می افتد.

درین موقع محمد گل خان مومند از بزرگان خواست به دلیل زندانی بودن خانواده باید حق تصمیم را به شاه ولی خان و شاه محمود خان داد و همه نظر او را پذیرفتند.»

طوریکه در متن فوق به صراحت و روشنی آفتاب، ملاحظه میگردد، مطالبی که به قلم جرنیل صاحب یار محمد خان، خود به حیث یک پشتون بزرگ در مورد یک پشتون و زعیم بزرگ دیگریعنی مفکر محمد گل مومند تحریر یافته، صرف روی انگیزه احساس فارسیستی حذف شده که نه تنها از یکطرف روح و روان جرنیل مرحوم را متأذی و متألم خواهد ساخت بلکه از جانب دیگر عملی است مخالف تمام موازین اخلاق امانت داری و اصول صداقت بخصوص در نقل قول از دیگران.

کذا این گفتار شاه ولی خان که :«..مگر بازهم به خاطر نجات وطن هر چیزی که بزرگان فیصله کنند، من و شاه محمود هم به آن موافق هستیم.»

تعمداً متکی بر احساس کاذب عناد مادر زاد علیه خاندان نادر خان، از قلم انداخته شده و تحریف گردیده است.

نوټ: ما په دی لیکنه کی د تحریف کوونکی د نوم د تذکر نه د پښتنی تعهد پر بنست ډډه وکړه، کومه چی ما پخوا څرګنده کړی وه.

 آیا نادرخان با چهار صد نفر با قوای سقوی می جنگید؟