تو پِھر (نو بیا)؟

ملگری مې د کوزې پښتونخوا دی. په نویمه لسیزہ کې مو یو ځای د پیښور په پوھنتون کې سبق وایه.
ھغه مھال مو ډیرہ راشه درشه نه سرہ لرله، ځکه ھغه به ځان پاکستانی او د برہ وطن څخه را کډہ شوي افغانان، کابلیان بلل.
که یې پاکه ووایم؛ سم حسن خان و، کټر گل خان و، خو غرب ته پر راتگ مو سرہ ملگرتیا پخه شوہ. ځکه ھغه چې دلته راغی نو نور یې ځان پاکستانی نه بلکې افغان باله. د پښتو لیک لوست یې زدہ کړ‎ی و او ان پخپلو بچیانو یې پښتو نومونه ایښي و.
یوہ ورځ مې ترې د دې ستر بدلون پوښتنه وکړ‎ہ، راته کړ‎ل یې: “ لس، دولس کاله پخوا چې په پیښور کې استوگن وم، یوہ ورځ لاھور ته د کوم کار لپارہ تللی وم. ھغه مھال یې په لاھور او د پنجاب په نورو ښارونو کې پر افغانانو بندیز لگولی وو. پولیسو به نیول او بیا به یې جوپې جوپې د پنجاب څخه ایستل. زہ یې ھم په بازار کې ونیولم، ما سمدلاسه خپل شناختي کارت را و ایست او ورته مې وښود، خو په ھغه اله گوله کې زما خبرہ چا نه اوریدہ. گاډي ته یې پورته کړ‎م، د پولیسو تاڼې ته یې راوستم او په حوالات کې یې بند کړ‎م.
ھلته په توقیف خونه کې نور ډیر افغانان ھم ھمداسې راوستل شوي وو خو ما د ھغوی سرہ څه سر او کار نه درلود او ترې یوې خواته گوښې کیناستم.
شپه را باندې ھمدلته په تاڼه کې تیرہ شوہ. سھار یې زما پر ډیر اصرار د تاڼه دار مخې ته حاضر کړ‎م، ما ورته په ډیرہ ادبي اردو وویل: “ سر جي! زہ افغان نه بلکې پاکستانی یم. زہ ھم ھمدومرہ محبِ وطن یم لکه تاسې، دا زما شناختي کارت دی. ما ستا پولیسو ته ډیر وویل خو چا مې غږ‎ وا نه ورید”! او بیا مې خپل شناختي کارت ورکړ‎.
پنجابي تاڼه دار زما شناختي کارت په لاس کې واړ‎وہ او را واړ‎ہ، بیا یې ماته د حقارت په نظر ښکته پورته وکتل او را څخه یې وپوښتل: پٹھان ھو؟ (پښتون یې )، ما ځواب ورکړ‎: جي سر!
بیا یې راته کړ‎ل: تو فِر ؟ ( پنجابیان د پِھر پر ځای فِر وایي )، نو بیا؟!
زما شناختي کارت یې را گوزار کړ‎ او ھلته ولاړ‎ حوالدار ته یې وویل چې ما بیرته حوالات ته بوځي!
زہ بیا د ھماغې ورځې پر مازیگر د ځینو دوستانو په ھڅو را خوشې شوم.
د پنجابي تاڼه دار “تو فِر” زہ د خپل ځان لټون ته اړ‎ کړ‎م, ما باید ځان پیدا کړ‎ی و چې څوک یم؟
پنجابیان مې د شناختي کارت سرہ ھم پاکستانی نه بولي او په حوالات کې مې اچوي او په حوالات کې بندو کسانو سرہ زہ ځان نه گډوم او ترې گوښې کینم.
ما د پښتنو زوړ‎ او معاصر تاریخ، ثقافت، ژبه او ادبیات ولوستل او د خپلو مطالعاتو په رڼا کې خپل اصل ( افغانیت ) ته ورسیدم. زہ پوہ شوم چې موږ‎ سامراج بیل او ایل کړ‎ي یو او دا ځکه چې، ھغه د سائل صیب په قول:
“دا چې دې ھمه جھان خوړ‎لی وخت په وخت یمه
ښکلی یمه، خوږ‎ یمه، ترسکون یمه، پښتون یمه”
اوس ویاړ‎م چې پښتون افغان یم!

دوستانو!
د پنجاب تاڼه دارانو اوس په ټول پاکستان کې د برہ پښتونخوا افغانانو ته، ان که ھلته د پاته کیدو قانوني اسناد ھم ولري،
“تو فِر “ویلی.
زما په اند، که پنجاب یو ځل د برہ پښتنو د پاکستان څخه د ایستلو په پروسه کې بریالی شي، بیا به د کوزې او سویلي پښتونخوا پښتانه د پنجاب څخه شړ‎ي!
د چارسدې میلوگان، اڅکزیان او نور گل خانان به ورته د پاکستان دوستۍ په پار خپل شناختي کارتونه ښئیي خو د پنجاب تاڼه داران به ورته وایي: تو فِر؟!
ماته دا ورځ را تلونکې ښکاري…..

فاعتبروا……..
__________________________

حفیظ الدین پیرزادہ
د دسمبر ۶/ ۲۰۲۵ م
لندن

زموږ ټولنیز شعور

Our Pashto-Dari Website

  Donate Here