افغانستان؛ د حاصل هېواد خو بې‌عمله ملت

افغانستان د نعمتونو، حاصل او زراعت هېواد دی. د هر ولایت د خاورې بوی، د هر باغ رنګ، او د هر بزګر تندی د زحمت نښه لري. خو د افسوس ځای دا دی چې دا ټول زحمتونه د هر کال د میوې له موسمه سره یو ځای مري، یا په ګاونډیو هېوادونو پورې تړلي پاتې کېږي.

کله چې د انارو، مڼو، زردالو، انځر، او انګورو موسم راورسیږي، نو په ټول هېوادکې د خوشبویۍ څپه خپره شي. خو له بلې خوا د لارو بندېدل، د صادراتو بې‌نظمۍ، او د دولتي ادارو بې‌پامۍ دا ټول حاصل د خاورې سره یو کوي. یو بزګر چې د کال ټول عاید یې په همدې باغ ولاړ وي، د دوو ورځو د خراب موسم یا د یوې بندې لارې له امله خپله شتمني له منځه ویني.

د هر کال کیسه یو شان ده:
«لار بنده شوه، لاره خلاصه شوه، د ګمرک سیسټم بدل شو، د ګاونډي فشار راغی، موټرونه ودرېدل…»
او نتیجه دا چې زموږ میوه یا په کم قیمت وځي، یا بالکل خرابیږي.

پوښتنه دا ده:
ولې موږ د هر کال دا تکراري مصیبت زغمو؟
ولې د سړو خونو جوړولو، د پروسس فابریکو، او د کورني بازار د پیاوړتیا لپاره ګام نه پورته کوو؟
ولې د داسې ملت په نوم یادېږو چې د زر نعمتونو خاوند دی، خو د یو اقدام اراده نه لري؟

افغانستان ته د خدای ورکړې طبیعي سرچینې، حاصل‌خېزې دښتې، او هر رنګ میوې دا امکان ورکوي چې نه یوازې ځان بلکې د سیمې نور هېوادونه هم تغذیه کړي. خو له بده مرغه زموږ ناتوانه مدیریت، د ملي اقتصاد نشتوالی، او د ځان‌بسیا فکر نه‌شتوالی موږ تل د نورو په طمعه پاتې کړي یو.

راځئ یو ځل دا ومنو چې:
هغه ملت چې عمل ونه کړي، د خدای نعمتونه یې په عذاب بدلېږي.
که هر کال همداسې د “لار بنده شوه” پلمه کوو، نو دا پلمه نه ده — دا زموږ کمزوري ده.
که په ریښتیني توګه غواړو چې د زراعت حاصل د وطن په خیر واوړي، نو باید د ژمنو پر ځای عمل وکړو، فابریکې جوړې کړو، سړې خونې رامنځته کړو، او خپل محصول د خپلو خلکو په لاس وساتو.

افغانستان د حاصل هېواد دی، خو تر هغه وخته به وږي پاتې یو، تر څو مو د خپل لاس نه خوړل زده نه شي.
درنښت… یارب 🤲🏻

افغانستان او د سیمې اقتصادي سیالي