ولَه مولوي صاحب»: فریاد افغانستان که وهم قدرت پاکستان را درهم شکست«

زمانی‌که دود از مرز افغانستان و پاکستان در همین هفته برخاست، با خود خاکستر دهه‌ها ریا و نفاق را نیز به هوا برد. پاکستان، همان کشوری که روزگاری طالبان را برای مقاصد ستراتیژیک خود مسلح و پناه داد، این بار خود در میدان جنگ خوار و در میز دیپلماسی تحقیر شد.

ماجرا با یک اقدام تجاوزکارانه آغاز شد: طیارات جنگی پاکستان مناطقی در نزدیکی کابل را بمباران کردند و مدعی شدند که هدف، اعضای تحریک طالبان پاکستان (TTP) بوده است. اما این ادعا خیلی زود فرو ریخت، زمانی‌که گزارش‌ها تأیید کردند رهبر ادعایی TTP نه در افغانستان، بلکه در خاک خود پاکستان حضور داشته است. این دروغ، نه‌تنها عادت دیرینهٔ اسلام‌آباد در فریب و دروغ‌پردازی را افشا کرد، بلکه بی‌اعتنایی مطلق آن به حاکمیت ملی افغانستان را نیز آشکار ساخت.

در حالی‌که ویدیوهایی از جنگجویان طالبان افغان که از خاک خود با جسارت دفاع می‌کردند در شبکه‌های اجتماعی پخش می‌شد، یک لحظه بیش از همه در ذهن‌ها ماندگار شد: فریاد یک رزمنده که می‌گفت «ولَه مولوي صاحب! بزن مولوي صاحب!» در حالی‌که گلوله‌ها بر سر پوسته‌های مرزی پاکستان می‌بارید. این فریاد، فراتر از میدان نبرد طنین انداخت؛ مثالی شد از روحیهٔ نوینی در افغانستان ،روحیه‌ای که دیگر حاضر نیست در برابر غرور همسایهٔ متجاوز سر خم کند.

در همان حال که مردم افغانستان با غرور و غیرت از آن صحنه استقبال می‌کردند، در فضای مجازی آتش دیگری زبانه کشید. دکتر فرحت تاج، استاد پاکستانی در پوهنتون ترومسو ناروی، با لحنی نفرت‌بار در توییتر نوشت:
«کابل و قندهار را همان‌گونه بسوزانید که جنرال رابرتز در جنگ‌های انگلیس و افغان سوزاند«.

این سخن نه‌تنها موحش و غیراخلاقی بود، بلکه پرده از ذهنیت استعمارزده و متکبر بخشی از نخبگان پاکستان برداشت؛ کسانی که افغانستان را نه به‌عنوان کشوری مستقل، بلکه چون حویلی پشتی خود می‌بینند که هرگاه عقده‌های روانی و ناامنی‌های درونی‌شان فوران کند، باید آن را تنبیه کنند.

اما تاریخ گویا ورق خورده است. به درخواست ایالات متحده، عربستان سعودی و قطر، هر دو طرف توافق کرده‌اند تا خصومت‌ها را متوقف سازند. با این حال، این آتش‌بس پیروزی پاکستان نیست،بلکه دستاورد دیپلماسی افغانستان است. برای نخستین بار در چندین دهه، جنرالان پاکستان از موضع فرمان‌دهندهٔ پنهان در راولپندی سخن نمی‌گویند، بلکه رو‌به‌روی وزیر دفاع طالبان افغانستان در دوحه بر سر میز مذاکره نشسته‌اند.

این لحظه، بار معنایی عمیقی دارد. همان پاکستان که زمانی طالبان را «دست‌پرورده»ٔ خود می‌دانست، امروز با آنان همچون یک قدرت برابر،و شاید برتر،روبه‌رو شده است. وهم سلطهٔ پاکستان بر امور افغانستان فرو ریخته است. کشوری که هفتاد سال کوشید سرنوشت افغانستان را به دلخواه خود رقم بزند، اکنون به‌اجبار فشار جهانی و پایداری افغان‌ها، به گفت‌وگو کشانده شده است.

در بستر وسیع‌تر منطقه‌ای، این رویداد تغییری در توازن عزت و وقار رقم زده است. افغانستان، هرچند زخمی، اما سرفراز، نشان داد که حاکمیت ملی‌اش قابل معامله نیست. پاکستان در مقابل، با حقیقت تلخی روبه‌روست: بمباران‌های بی‌پروا، غرور بی‌محابا، و پوسیدگی فکری و ایدئولوژیک‌اش اکنون دامان خودش را گرفته است.

پاکستان سال‌ها نقش آتش‌افروز و اطفائیه را همزمان بازی کرده است،آتش افراطیت را شعله‌ور ساخته و وانمود کرده که در پی خاموشی آن است. اما این‌بار شعله‌هایی که در مرز افغانستان برافروخت، خود چهره و اعتبارش را سوزاند. آن «عمق استراتژیک» که جنرالان پاکستانی روزی به آن می‌بالیدند، به «فاجعهٔ استراتژیک» مبدل شده است.

فریاد «ولَه مولوي صاحب» در تاریخ به‌عنوان ندای جنگ ثبت نخواهد شد، بلکه چون اعلان استقلالی یاد خواهد شد،استقلال از دست‌کاری پاکستان، از تکبر استعماری، و از نفاقی که سال‌ها سیاست جنوب آسیا را آلوده ساخته است.

زمانی که بزدلان از تبعید موعظه می‌کنند: گمراهی امرالله صالح در برابر بمباردمان پاکستان

د دعوت رسنیز مرکز ملاتړ وکړئ
له موږ سره د مرستې همدا وخت دی. هره مرسته، که لږه وي یا ډیره، زموږ رسنیز کارونه او هڅې پیاوړی کوي، زموږ راتلونکی ساتي او زموږ د لا ښه خدمت زمینه برابروي. د دعوت رسنیز مرکز سره د لږ تر لږه $/10 ډالر یا په ډیرې مرستې کولو ملاتړ وکړئ. دا ستاسو یوازې یوه دقیقه وخت نیسي. او هم کولی شئ هره میاشت له موږ سره منظمه مرسته وکړئ. مننه

DNB Bank AC # 0530 2294668 :د دعوت بانکي پته 
 NO15 0530 2294 668: له ناروې بهر د نړیوالو تادیاتو حساب
Vipps: #557320 : د ویپس شمېره 

  Donate Here