زمانی که بزدلان از تبعید موعظه می‌کنند: گمراهی امرالله صالح در برابر بمباردمان پاکستان

بی‌پرده باید گفت: آنچه امروز شاهدش هستیم، هم بزدلی اخلاقی است و هم نمایش سیاسی در پوشش اصول‌گرایی. زمانی که قوای هوایی پاکستان با بهانهٔ دروغین هدف‌گیری پناهگاه‌های تحریک طالبان پاکستان (TTP) بر کابل بمباران کرد، عکس العمل چهره‌های افغان بیش از هرچیز، ماهیت واقعی آنان را آشکار ساخت. در میان آنان، معاون پیشین ریاست‌جمهوری، امرالله صالح برجسته است ، نه به‌خاطر شجاعت، بلکه به‌خاطر لفاظی میان خالی و بی‌مسئولیتی آشکارش.

بمباردمان و واقعیت آن

به اساس راپور های نشر شده قوای هوایی پاکستان در کابل حملات هوایی انجام داد و ادعا کرد که رهبر تحریک طالبان پاکستان را در حال عبور هدف گرفته است. امارت طالبان در افغانستان فوراً این حملات را نقض آشکار حاکمیت ملی دانست و در نتیجه، تصادمات‌ سرحدی شدیدی رخ داد که ده‌ها تن از دو طرف کشته شدند.

این مسئله یک بحث نظری یا انتزاعی نیست. پای جان مردم، تمامیت ارضی و ثبات منطقه در میان است. چنین حملهٔ بی‌پروایانه‌ای بیش از موعظه و سخنرانی توییتری نیاز دارد؛ نیاز به پاسخ عملی و مبتنی بر واقعیت سیاسی دارد.

«مشروعیت‌خواهی» صالح نمایش است، نه سیاست

استدلال اصلی صالح این است که چون افغانستان فاقد پارلمان و «حکومت مشروع» است، نمی‌تواند به‌صورت قانونی اعلان جنگ کند یا از خود دفاع نماید. این سخن پوچ است؛ ترسی است فکری که در پوشش قانون‌گرایی بیان می‌شود. در چنین شرایطی باید پرسید:

۱. وقتی خاکت بمباران می‌شود، مشروعیت چه معنا دارد؟ دشمن منتظر رأی پارلمان نمی‌ماند. در حالی که صالح در توییتر سخن از قانون اساسی می‌گوید، بمب‌های پاکستان بر سر مردم فرود می‌آیند.

۲. استدلال صالح در برابر واقعیت فرو می‌پاشد. او طوری سخن می‌گوید که گویی نظام دموکراتیک و باثباتی برای بازسازی وجود دارد. او چنان وانمود می‌کند که مشکل طالبان فقط نبود نهادهای رسمی است، نه پیامدهای دهه‌ها جنگ، مداخلهٔ بیگانه و تجزیهٔ داخلی.

۳. این لفاظی است، نه رهبری. صالح نه قومندان قوا است و نه مسئول هماهنگی دفاعی. او از تبعید می‌نویسد، نه از میدان. در مقابل، کسانی چون عبدالقویم میرزاده، سیستانی، لیوال و دیگران که بمباردمان را محکوم کرده و از پاسخ دفاعی طالبان حمایت کردند، در کنار تنها نیرویی ایستاده‌اند که امروز توان دفاع واقعی از خاک کشور را دارد.

۴. وابستگی صالح به پارلمان، فریب است. او می‌خواهد از دیگران برای خود مشروعیت بخرد، در حالی که ابزار ایجاد همان نظام را ندارد. طالبان، با همهٔ کاستی‌هایشان، عمل می‌کنند ، از قلمرو دفاع می‌کنند، قوا برای جنگ میفرستند، و بازدارندگی نشان می‌دهند. این یعنی سیاست واقعی، نه خیال‌بافی در تبعید.

بلندی اخلاقی جای تماشاگران نیست

صالح و همفکرانش خود را نگهبانان پاکی قانون اساسی می‌پندارند، اما زمانی که بمب بر سر مردم می‌افتد، سخن از پارلمان بزدلی است. در کشوری که نهادهایش نابود شده و مردمش در انتظار دفاع‌اند، دعوت به «مشروعیت قانونی» از بیرون مرزها شرم‌آور است.

کسانی که بمباردمان را محکوم کرده و در عین حال از پاسخ دفاعی حمایت می‌کنند، طرفدار خشونت نیستند؛ آنان واقع‌گرایانه از بقا سخن می‌گویند، نه از تئوری. در شرایط تهاجم، دفاع از خاک اولویت است، نه گفتارهای زیبا از قانون و دموکراسی.

واقع‌گرایی در برابر خیال‌گرایی

جهت‌گیری صالح عقب‌مانده است؛ او در حسرت نظامی است که هرگز در واقعیت افغانستان وجود نداشت. او برای اکنون هیچ برنامه‌ای ندارد. در حالی که اردوی پاکستان منتظر توییت‌های قانون‌گرایانهٔ او نمی‌ماند، مردم افغانستان به دفاع واقعی نیاز دارند.

اگر قرار است افغانستان بقا یابد، به مدافعان نیاز دارد، نه موعظه‌گران. به هماهنگی، وحدت، بازدارندگی و تدبیر سیاسی نیاز دارد ، نه حرف‌های تکراری از تبعید. هیچ‌کدام از این‌ها از زبان کسی برنمی‌خیزد که از بیرون مرزها موعظه می‌کند.

نتیجه‌گیری

امرالله صالح و هم‌فکرانش منتقد طالبان نیستند؛ منتقد واقعیت‌اند. آنان بی‌عملی را با فضیلت اشتباه گرفته‌اند، تردید را به‌جای اصول نشانده‌اند. وقتی بمب بر خاک افغانستان می‌افتد و حاکمیت ملی لگدمال می‌شود، زمان موعظه گذشته است. اکنون زمان دفاع است، زمان پایداری است، زمان اقدام است ، و زمان آن رسیده که کسانی که از بیرون مرزها درس می‌دهند، کنار بروند.

اگر صالح واقعاً به تمامیت ارضی افغانستان باور دارد، بگذارد وارد خاک کشور شود، مردم را بسیج کند، دفاع را سازمان دهد، اعتبار از دست‌رفته‌اش را بازگرداند ، و از لفاظی توییتری دست بردارد. افغانستان امروز بیش از سخن، به عمل نیاز دارد.

زمانی‌که طالبان محافظت می‌کند و ایران اخراج

د دعوت رسنیز مرکز ملاتړ وکړئ
له موږ سره د مرستې همدا وخت دی. هره مرسته، که لږه وي یا ډیره، زموږ رسنیز کارونه او هڅې پیاوړی کوي، زموږ راتلونکی ساتي او زموږ د لا ښه خدمت زمینه برابروي. د دعوت رسنیز مرکز سره د لږ تر لږه $/10 ډالر یا په ډیرې مرستې کولو ملاتړ وکړئ. دا ستاسو یوازې یوه دقیقه وخت نیسي. او هم کولی شئ هره میاشت له موږ سره منظمه مرسته وکړئ. مننه

DNB Bank AC # 0530 2294668 :د دعوت بانکي پته 
 NO15 0530 2294 668: له ناروې بهر د نړیوالو تادیاتو حساب
Vipps: #557320 : د ویپس شمېره 

  Donate Here