مغز

د انسان د مغز حجرې تر ټولو زیاته انرژي مصرفوي. د طبي متونو په بنسټ زموږ مغز زموږ د ټول وزن دوه سلنه وزن لري، خو د ټولې پمپ شوې وينې ٪15، د ټول تنفس شوي اکسيجن ٪20 او د ټول خوړل شوي گلوکوز شاوخوا ٪25 مصرفوي. که د مغز کار زيات شي، مصرف يې لا پسې ډېرېږي، ځکه خو تر ذهني او فکري کار وروسته ځان بې شېمې احساسوو. مغز هوښيار غړی دی، خو دا نه شي تشخيصولای چې حجرې يې په يوه ډېر مهم فکري پروسس بوختې دي او که هسې پخواني چورتونه او مبمهې سوداوې غړي‌. ځکه خو په تشويش، اضطراب او رواني ناروغيو اخته کسان بې انرژي وي.

ددې لپاره چې دوه سلنه مغز مو د بدن د انرژۍ ډېره برخه کش نه کړي، ښه به دا وي چې کار يې تر ممکنه حده راکم کړو. مطلب مې دا نه دی چې فکر کول پرېږدو. موخه دا ده چې په بېځايه چورتونو او تشويشونو ولې له يوې خوا د مغز د حجرو کار ډېروو او له بلې خوا ولې د بدن د نورو حجرو حق په خورو؟

یوه مهمه لاره چې مغز پکې دمه کوي ورزش ده. د ورزش په مرسته مغزي حجرې له غيرضروري پروسسونو آرامېږي او د‌ بدن نورو حجرو ته زياته انرژي رسېږي‌. تر منظم ورزش وروسته چې ځان خوښ او باانرژي احساسوو، يو دليل يې دا دی چې ورزش مو په مغز کې سيروټونين هورمون زياتوي او دوهم دا چې د مغز د حجرو مصرف کمېږي. د ډيپريشن ضد زياتره دواگانې هم سيروټونين زياتوي‌، البته گڼ جانبي عوارض هم لري. نو ولې بې ضرره لاره و نۀ نېسو؟

يو نيم وخت بنده میاشتې مياشتې په دې هم چورتونه وهي، چې کله، څنگه او کوم ورزش پيل کړي؟ دومره ډېرو پړو غړلو ته يې مه پرېږدئ، بس پاڅئ او له څو سوه قدمونو يې پيل کړئ.

په چورتونو او بېځايه سوداوو بوخت مغز داسې دی، لکه يوه کارخانه چې شپه ورځ چالانه وي خو هيڅ شی نه توليدوي. د بې توليده کارخانې درول لږترلږه دا گټه لرلای شي چې د بريښنا او د پرزو د استهلاک مصارف درته بچت پاتې شي.