نظریات و اشعار جاهلانۀ فردوسی در مورد جامعه و فرهنگ عرب

نظریات و اشعار جاهلانۀ فردوسی در مورد

جامعه و فرهنگ عرب

فردوسی شاعر نامدار زبان فارسی و مدیحه سرای دربار غزنه را ایرانیان، خطاب (حکیم) داده و او را به نام (حکیم ابوالقاسم فردوسی) یاد میکنند.

ذیلاً ابیاتی از فردوسی، این بزرگترین حکیم تاریخ ایران، خدمت هم وطنان تقدیم میگردد، هجویات و نظریات جاهلانه و احمقانه، با نام حکیم و مفهوم حکمت در تضاد کامل قرار دارد، این ابیات ممثل جذبات و احساسات سخیف زبان و نژاد پرستانه و اسلام ستیزانۀ فردوسی است.

انقلاب اسلامی که نه تنها به عقاید بت پرستی دورۀ جاهلیت در جزیرة العرب خاتمه داد، بل کنگره های آئین آتش پرستی طاق کسری و ایوان مدائن را در سرزمین و حوزۀ آن زمان، فر ریخت و اذهان ملت ایران را به آئین محمدی منور ساخت.

قبلاً یک رباعی سعدی را که از مقالۀ تحقیقی دانشمند محترم داکتر سید حمید الله روغ منتشرۀ ویب سایت افغان جرمن، اقتباس نموده بودم و در یکی از ابیات آن، سعدی مردم و جامعۀ افغان را به (خری و احمقی و جهل) متهم ساخته بود بدین عبارت که (خری و احمقی و جهل به افغان دادند) قسما مورد شک و تردید قرار گرفت و استاد جهانی نیز در مورد صحت و ثقم آن ابراز نظری ارائه داشتند و تخمین استاد هاشمیان را که شاعر اصلی این رباعی را مایل هروی، گمان میکردند مورد شک قرار دادند.

به هر صورت اگر به اصطلاح، حکیم ابوالقاسم فردوسی به این اندازه و سویه آدم عقده مند و بدبین بوده باشد از سعدی و دیگر ایرانیان، که خطاب حکیم را حاصل نکرده اند چه توقع میتوان داشت؟

این است ابیات غیر انسانی فردوسی:

عرب هرچه باشد مرا دشمن است

کج اندیش و بد خوی واهریمن است

چو بخت عرب بر عجم چیره گشت

همه روز ایرانیان تیره گشت

جهان را دگرگون شد رسم و راه

تو گویی نتابد دگر مهر و ماه

ز می نشئه و نغمه از چنگ رفت

زگل عطر و معنی ز فرهنگ رفت

ادب خوار گشت و هنر شد وبال

ببستند اندیشه را پر وبال

جهان پرشد از خوی اهریمنی

زبان مهر ورزیده و دل دشمنی

کنون بی غمان را چه حاجت به می

کران را چه سودی از آوای نی

که در بزم این هرزه گردان خام

گناه است در گردنش آریم جان

به جای که خشکیده باشد گیاه

هدر دادن آب باشد گناه

چو با تخت منبر برابر شود

همه نام ابوبکر و عمر شود

ز شیر شتر خوردن و سوسمار

عرب را به جایی رسیده است کار

که تاج کیانی کند آرزو

تفو بر تو ای چرخ گردون تفو

دریغ است که ایران ویران شود

کنام پلنگان و شیران شود

ابیات فوق الذکر مبین بی فرهنگ بودن خود فردوسی است.

ستر پښتون، ملی مفکر او زعیم محمد ګل بابا -لسمه برخه