هیر لاسونه
زما د کور دروازه مه ټکوه !
په زنځیر یې نوره
ستا د لاس تودوخه زنګ وهلې .
دا د پیړیو زخم مه ویښوه
*****
ها وختونه بیرته بیا نه راسنیږي
چې زما د کور پردې به
ستا د غږ شیرین شمال ته
نڅیدلې .
اوس له ټولو
آن زما د کور له سرو ګلانو
ستا…
Browsing Tag
نور محمد لاهو
په “پردې” کې د “ته” لټون
په "پردې" کې د "ته" لټون
"پردې" د نور محمد لاهو ازاد شعر دی؛ خو دا کلمه يوازې يو ځل په شعر کې راغلې او دا مو زړه چې ووايو، چې سرليک د شاعر د نورو شعرونو پر خلاف په ظاهره د دې شعر له داخلي جوړښت سره چندانې اړيکه نه لري؛ خو په مجازي ډول ښايي…
ژوند
ـــــــ
ژوند همیشه یوه ښکلې
خو مغروره معشوقه ده
کله غوسه کله مسکۍ وي.
نو ژوند په ځان مه سختوه !
هر کولپ د صبر په کیلي باندې خلاصیږي .
باغ کیدای شي د اورونو تور خوراک شي
خو د ګل موسم څوک نه شي سوزولی
****
کله کله باید د هغې شینکۍ…
پردې
ستا په بیلتون کلونه تیر شول
خو لاهم زما لستوڼي
ستا د زلفو خوشبويی کا
او د کور کړکۍ مې لاهم ستا لاسو ته منتظر ده
چې ته راشې او له مخې یې
په دوړو او د غڼو په تارونو پیچل شوې پردې کش کړې
او د پیړیو ویده شوی لمر را پاڅوي له خوبه
+ + +…
لمبه
ډير هم په شیانو او بنیادمانو اتبار مه کړه !
او هغو لاسونو ته هم مه مسکیږه
چې تاسره د تل له پاره د پاتې کیدو ژمنې کوي
او د سهارونو تکې سپینې خنداګانې هم ترتله پورې نه وي
ګلان مري
بارانونه هم همداسې وریږي
وروسته وچیږي
او ستورو ته هم…
د یوه شاعر مړینه
د یوه شاعر مړینه
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
د شاعر مړینه داسې نه ده
چې ته وا یو غږ و لاړو , ویده شو
د یوه شاعر مړینه داسې ده لکه په یوه داسې وطن کې لمر ووژل شي
چې هلته ټول څراغونه بادونو وي غلا کړي .
هغه لاړو
کټ مټ د هغې…
وینه مه تویوئ
وینه مه تویوئ !
وینه وینه ده
که د وحشي ځناور هم وي .
ځکه
د وحشي ځناور زړه هم
د هغې مرغۍ په څير دی
چې وزرونه یې باران لاندې رپیږي
وینه مه تویوئ
ځکه د وینو هر یو څاڅکی
لکه درد
لکه تیغ
لکه زهر
د زخمي ځمکې په تږي زخم شیندي تیزابونه…
وچه ډوډۍ
وچه ډوډۍ
ــــــــــــــــــــــــــ
یو کارغه
د یوې نانوايي د شړیدلي بام پر څنډه ناست دی
او
وږې سترګې یې د ډوډۍ تازه تازه عطرونه څاري
یوه مهاجر ماشوم
له لیرې
ورته د خپل پلاستیکي ټوپک ماشه نیولی
اوپه خیال کې…
اختر ستا په مچکو ښکلی ښکاري
اختر راغی
خو ښار هماغسې زړه تنګی نه په عذاب دی
له کوڅونه دا ستاپلونه دي کوم باد
لکه زړې نقاشۍ له ځانه سره وړي
او سپوږمۍ ستا له خندا پرته
پیړۍ وشوې چې لاهم د دریو شپو ده
مسکۍ شه !
چې څو ارلس شپې ورباندې واوړي ښایسته شي
د اسمان دغه…
ژوند په ځان مه سختوه ګرانه
ژوند یوه وړه شیبه ده
لکه د غلا خوږه مچکه
او لکه یو څو پستې خبرې .
ژوند هغه مسکا ده چې کله له یوبل سره سترګو په سترګو کیږو په شونډو مو غوړیږي .
یوه غیږ ده
چې خوشبویی ترکلونو
زموږ بدن کې پاتې کیږي
ژوند هغه پسته تودوخه ده
چې زموږ د…