لمبه
ډير هم په شیانو او بنیادمانو اتبار مه کړه !
او هغو لاسونو ته هم مه مسکیږه
چې تاسره د تل له پاره د پاتې کیدو ژمنې کوي
او د سهارونو تکې سپینې خنداګانې هم ترتله پورې نه وي
ګلان مري
بارانونه هم همداسې وریږي
وروسته وچیږي
او ستورو ته هم…
Browsing Tag
نور محمد لاهو
د یوه شاعر مړینه
د یوه شاعر مړینه
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
د شاعر مړینه داسې نه ده
چې ته وا یو غږ و لاړو , ویده شو
د یوه شاعر مړینه داسې ده لکه په یوه داسې وطن کې لمر ووژل شي
چې هلته ټول څراغونه بادونو وي غلا کړي .
هغه لاړو
کټ مټ د هغې…
وینه مه تویوئ
وینه مه تویوئ !
وینه وینه ده
که د وحشي ځناور هم وي .
ځکه
د وحشي ځناور زړه هم
د هغې مرغۍ په څير دی
چې وزرونه یې باران لاندې رپیږي
وینه مه تویوئ
ځکه د وینو هر یو څاڅکی
لکه درد
لکه تیغ
لکه زهر
د زخمي ځمکې په تږي زخم شیندي تیزابونه…
وچه ډوډۍ
وچه ډوډۍ
ــــــــــــــــــــــــــ
یو کارغه
د یوې نانوايي د شړیدلي بام پر څنډه ناست دی
او
وږې سترګې یې د ډوډۍ تازه تازه عطرونه څاري
یوه مهاجر ماشوم
له لیرې
ورته د خپل پلاستیکي ټوپک ماشه نیولی
اوپه خیال کې…
اختر ستا په مچکو ښکلی ښکاري
اختر راغی
خو ښار هماغسې زړه تنګی نه په عذاب دی
له کوڅونه دا ستاپلونه دي کوم باد
لکه زړې نقاشۍ له ځانه سره وړي
او سپوږمۍ ستا له خندا پرته
پیړۍ وشوې چې لاهم د دریو شپو ده
مسکۍ شه !
چې څو ارلس شپې ورباندې واوړي ښایسته شي
د اسمان دغه…
ژوند په ځان مه سختوه ګرانه
ژوند یوه وړه شیبه ده
لکه د غلا خوږه مچکه
او لکه یو څو پستې خبرې .
ژوند هغه مسکا ده چې کله له یوبل سره سترګو په سترګو کیږو په شونډو مو غوړیږي .
یوه غیږ ده
چې خوشبویی ترکلونو
زموږ بدن کې پاتې کیږي
ژوند هغه پسته تودوخه ده
چې زموږ د…
څراغ او وینه
څراغ او وینه
ـــــــــــــــــ
کاشکې ته پوهیدای
چې ددې تیارو کوڅو تر ټولو لوی دښمن څراغ دی
او یوه لپه رڼا
د سلو ویالو وینو په بیه پلورل کیږي
کاشکې ته پوهیدای
چې دلته یې هره ډیوه د باد په خندا باندې وژلې
او هره رڼا لکه ماشوم
د شپو…
د تړلې دروازې شاته یوه نجلۍ
د تړلې دروازې شاته یوه نجلۍ
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مه ژاړه ښکلې نجلۍ !
دا دروازه که هر څومره تړل شوې هم وي
بیا هم غږ دې اوریدای شي .
پوهیږم
ستا کوشني تنکي لاسونه
د دې تیږو…
سوزیدلې ډوډۍ
زه په چا نه غوسه کیږم
تیارې هم دغه خبره راته وکړه
نو خو ځکه ترخې شپې زما د کور زاړه څراغ نه ، نه ډاریږي .
زندګي !
زندګي لکه تنور کې سوزیدلې سره ډوډۍ زما تر ستوني نه تیریږي .
مودې وشوې
چې له ژونده څخه لیرې کرايي کور کې په یوې پښې ولاړ…
په ګلونو بار آسونه
یوه ورځ دواړه ضرور یوې کشتۍ کې
لکه دوې کوچۍ مرغۍ !
د اورونو له سیندونو
د سپوږمۍ سپینې کیږدۍ ته کډه کیږو
خو ته مه مایوسه کیږه !
چې بیړۍ مو وچې ځمکې ډوبه کړې
او ترکاڼ مو د زاړه بلوط په څير خپلې ارې دې قتل کړی
او میخونو د ګلونو تازه…