تمجید جاهلانۀ واصف باختری از کتاب: عیاری از خراسان

 متکی بر روایت استاد بزرگ و صاحب معلومات دایرة المعارفی در مورد شخصیت های سیاسی و ادبی و اجتماعی جامعۀ ما یعنی استاد هاشمیان، واصف باختری یک عنصر ستمی و شعله جاویدی بود.

حدود سی و پنج ساال قبل دوست بزرگوار و مامای مشفق و یکی از نخبه گان سمت مشرقی، مرحوم سناتور صاحب غلام نبی خان چکنوری یک جلد کتاب (عیاری از خراسان) اثر استاد خلیل الله خلیلی، مستوفی کل اختیار بچۀ سقو را در مزار، از  پشاور برایم ارسال فرمودند.

مطالعۀ کتاب عیارخراسان، مرا نهایت متعجب و متحیر ساخت، من که با آثار منظوم و منثور خلیلی از زمان تعلیم دورۀ ثانوی لیسۀ حبیبیه آشنایی کامل داشتم، و او را یکی از مفاخرعلمی جامعۀ خود میدانستم، چنانکه استاد پژواک نیز وی را خطاب علامه داده بود، برایم باور ناکردنی بود، که وی با تمام علم و فضیلت خود، به تحریر همچو رسالۀ مبتذل و فاقد واقعیت پرداخته، علم و دانش خود را به سویۀ فایق بدخشی و رزاق مامون پنجشیری تنزل دهد.

مزید برآن پادشاه مرحوم، خلیلی را از قهر و غضب سردار صاحب داؤد خان نجات داده (سردار صاحب به حق، از خلیلی و روان فرهادی، دو فرد مفتن و منافق  نفرت داشت) و او را مشاور مطبوعاتی خود ساخت و کذا به تأسی از یک معروضۀ منظومش، وی را با اعطاء یک خانه کانکریتی دو منزله در کارته پروان مفتخر ساخت، ولی این نامرد در رسالۀ مبتذلش در موازات پرچمی ها و خلقی ها و شعله جاویدی ها و تمام عناصر ستمی و یک عده مورخین و نویسنده های یابو صفت، و به اصطلاح ملیگراء،  به مذمت غازی اعلیحضرت محمد نادرشاه، قهرمان بزرگ معارک تل و نجات کشورپرداخته و ازاین شهامت بی مثال سپه سالار نادر خان درتاریخ جهان که با وجود یرغمل بودن تمام اعضاء خانوادۀ اش ، توسط بچۀ سقو بی ناموس، امر فیر توپ را به ارگ صادر نمود، به مثابۀ یک نمک حرام و منافق بزرگ، نا مردانه در مورد قهرمانی نادر خان مینویسد که:«او حتی به خانوادۀ خود رحم نیاورد و امر فیر را به ارگ صادر کرد.»

قهرمان داستان و افسانۀ کتاب عیار خراسان استاد خلیلی، بچۀ سقو مدنیت سوز است، که علیه دورۀ تجدد یک شاه استقلال طلب و وطنپرست یعنی غازی امان الله به اغتشاش پرداخت و مملکت را در مدت نه ماه حکمرانی خود و جرنیلان و کرنیلان خود مختار، جاهل و بی ناموسش به دورۀ حجر تنزل داد.

تشابهات سفیهانۀ واصف باختری ستمی و شعله جاویدی بی فرهنگ، در مورد محتویات رسالۀ مبتذل عیاری از خراسان در مورد تشابه جهالت و بیسوادی بچۀ سقو با امی بودن حضرت سرور کاینات ، از نگاه سفاهت و رذالت  در موازات مقایسۀ گستاخانۀ خود خلیلی قرار دارد.

واصف باختری ای، فاقد فرهنگ افغانی و شایستگی یک افغان اصیل، بیشتر انتقادات دانشمندان و مورخین و شاهدان دورۀ حکمرانی بچۀ سقو را معلول گرایش های قومی و قبیله یی میداند، یعنی ضدیت علیه قوم تاجک از طرف پشتون ها.

در حالیکه مورخ بی همتا کاتب هزاره و شخصیت عرفانی و متصوف، ملک الشعراء استاد بیتاب و کذا غبار پشتون نبودند.

لذا تلقی یی واصف باختری، یک افتراء و دروغ محض و یک نظر جاهلانه و ممثل فقدان شعور یک انسان عدالت پسند و حقیقت گوی است.

واصف باختری بد فعلی بچۀ سقو را با اعمال نادرست یعقوب لیث صفار، نادر افشار و غیره، مغرضانه و احمقانه به مقایسه میکشد.

نویسندۀ حق بین و توانا و مؤلف بیشتر از 25 کتاب ادبی یعنی جناب سید رفعت حسینی، فرزند برومند خطاط معروف کشور سید داؤد حسینی در مورد نقد خود بر مقدمۀ واصف باختری بر کتاب مبتذل عیاری از خراسان و حمایت از بچۀ سقو مینویسد:«بچه سقو سر نوشت و روزگار آیندۀ انسان های میهن را، نابود و تبه ساخت، متن مقدمه همانند خود کتاب نه تنها عقلانی نیست بل سیاسی- اجتماعی به شمار نمی رود، پرسش این است که چگونه یک مارکسیست و چپی، به اصطلاح آشنا با اندیشه های به اصطلاح مترقی و مدنی بر شاهراه (ارتجاع) گام میگذارد؟»

شاغلی اعظم جان سیستانی نیز در مورد واصف باختری مینویسد:« من هرگز فکر نمیکردم که واصف باختری ، آن شاعر معروف .. و یکی از منسوبین نامدار جریان چپ شعله جاوید، چنین کوچک گردد که از یک عنصر بی ناموس و دشمن علم و معارف و یک دزد و جانی و جاهل و یک متجاوز به کودکان و دختران و ناموس مردم کابل به فاع بچه سقو برخیزد.

کتاب تذکر الانقلاب فیض محمد کاتب به جنایات ذیل بچه سقو اشاره میکند:

بچه سقو مبارزین ملی را مثل گوسفند ذبح میکرد و از چنگگ قصابی می آویخت.

بچه سقو از مثله زدن و در آتش انداختن انسان ها در کابل و وردک و کاپیسا دریغ نورزید.

بچه سقو با حمایت یک روحانی، نظام مترقی و مدنی و داد گستر را سرنگون کرد و از روز اشغال ارگ تا روز فرار از ارگ توسط قهرمانان بزرگ ملی، از چور و چپاول و تجاوز بر مال و ناموس مردم دست نگرفت.

(متأسفانه داکتر سید عبدالله کاظم بچه سقو را یک مرد ماجرا جو ولی با شهامت معرفی میکند – مومند)

…. از بچه سقو هیچ چیزی به جز دزدی و اوباشی و بی ناموسی به مردم کوهدامن به میراث نماند.

روش بچه سقو را در عملکرد حکومت ضد ملی مسعود – ربانی در90 دهه قرن گذشته میتوان به خاطر آورد و به همین خاطر آن را سقوی دوم میگفتند.

(استاد پوهاند اسمعیل یون در مورد کتابی نوشته تحت عنوان (دویمه سقاوی – مومند)

واصف باختری که یک شعله جاویدی بود و خود را یک سر و گردن بلند تر به اصطلاح روشنفکران خط مسکو یعنی پرچم و خلق میدید، چگونه وجدانش به او اجازه داد تا از یک جاهل ضد علم و ضد مظاهر تمدن را بر تر از غازی امان الله که یک سمبول وطنپرستی و علم پروری و استقلال طلبی و آزادی خواهی بود، بر تر بشمارد. ختم تبصرۀ سیستانی.

باید متذکر گردم که یک بخش بزرگ هم وطنان تاجک تبار تحت تأثیر تلقی و تفهیم به اصطلاح روشن فکران تاجک تبار،  بخصوص گروه های شورای زمرد فروشان پنجشیر و جمعیت ربانی به مرض بزرگ عقدۀ حقارت عدم دسترسی به یک حکومت مشروع در تاریخ کشور، روحا و معناً رنج میبرند و روی تظاهر همچو عقده کشایی محافلی در کانادا و یورپ برای بزرگداشت بچه سقو برگزار نمودند و او را خطاب اولین پادشاه خراسان دادند.

به همین منوال و تحت همچو انگیزۀ مشابهی، هم وطنان تاجک تبار، خراسان خواه از مسعود پنجشیری یا به عبارت روشنتر، بچه سقو دوم، قهرمان افسانوی میسازند.

احساسات کاذب واصف باختری به حیث یک عنصرعقده یی شعله جاویدی، مبین همچو عقده تاریخی است.

ذواتی هم تحت همچو انگیزۀ انحرافی، تلاش دارند، قوم تاجک را میراث خوار فرهنگ متعالی آریایی 1700 قبل از میلاد و برتر از اقوام مسکون افغانستان  معرفی کنند. در جواب میگویم:

شتر در خواب بیند پنبه دانه

ستر پښتون، ملی مفکر او زعیم محمد ګل بابا-(۲۶مه برخه)