د قدرت له زواله تر مهاجرت پورې

پخپل وطن کې به یې په ځونډیو رنګدار ټوپک د خپل ګاډي په مخ ایښی و، د خپلو خلکو د ویرولو لپاره. د ښار په جادو کې به یې د ترافیک د مسیر خلاف حرکت کاوه، بې پروا، مغرور، داسې چې ګواکي قانون یوازې د کمزورو لپاره جوړ شوی و. ما یو ځای لوستی و چې سید جمال‌الدین ویلي وو: “د اوبو د مسیر خلاف تګ زړه او زور غواړي.” خو دا ځوان به نه زړه درلود او نه چندان زور، یوازې یې د واک مستي وه.

په کور دننه، کلونه کلونه وکیلان او یوشمیر چارواکي همداسې کول، د خلکو پر قانوني حقونو یې پښه ایښې وه، خو چا یې مخه نه شوه نیولی. یا به بې‌عقله وو، یا به یې دا کار د قدرت د اوږدیدو لپاره په لوی لاس کاوه.

خو وخت بدل شو. دوران چپه شو. قدرت د ده له لاسه ووت.

دا ځوان مهاجر شو، یو نامعلوم برخلیک ته. د کار په لټه سرګردانه شو، ستړی شو، وړوکی شو، لکه چورګوړی چې هره پیشوېې دښمنه ده  نور نه واکمن و، نه باقدرت. د کوربه هېواد ژبه ورته د اسمان شین تندر شوه. په کارځای کې یې په زحمت څو ټکي زده کړل، خو نه یې مخکنی غرور پاتې و، نه یې د زور نمایش.

هرڅه یې له لاسه ورکړل—شخصیت، قدرت، شهرت. هغه څوک چې به یې خلک ویرول، اوس خپله د نا اشنا ښارونو په کوڅو کې ورک و.

انسان به لا څه وي، قدرت او واکمني به یې لا څه وي؟ دلته هر څه ازموینه ده، هر څه موقتي دي. پام هر چاته په کار دی، چې بې‌حساب ګامونه پورته نه کړي

مډرنه غلامي – د آزادۍ په نوم بندیز