د یوه راز اوښکې

ناګهانه یې په ژړا پيل کړو ، له سترګو یې اوښکې روانې وې
حیرانه سووم ولې ؟ولې به ژاړي؟
لږ مخکې خو نارمل وه!
ایا ترې وپوښتم که یې يوازې پريږدم؟
ښځې ته مې وويل لږ دمه به وکړو، ځان ارام کړئ بیا به دا پاتې کار هم پسې وکړو، د هغې له سترګو اوښکو دغسې روانې وې، په ډک زړه له اطاق څخه ووتم خو فکر کې مې دغه خبرې ګرځيدې چې ولې ژاړل، څه شی به وي چې دا ښځه یې داسې بې اختیاره په ژړا کړه؟
تومړې اوبه مې را واخیستی ارام ځای ته لاړم
ځان مې په تيلفون کې مصروف کړ ساعت وروسته مې پام سو، چې پوره پنځلس دقې وتلې دي، د ناروغ خوا ته ورغلم ارامه سوې وه، ښه احساس مې وکړ
ترې ومې پوښتل ښه يې؟
يوازې د سر په اشاره يې پوښتنه را ځواب کړه
د مریض په پاتې کار مې پيل وکړ، نيم سااعت وخت يې ونيو
چې کار یې تمام سو لاندې د رسپشن په لور راشکته کېدو نیمه لاره کې یې غلې غوندې راته وويل
هیله ده خاوند ته مې زما د ژړا په هکله څه مه وايه!
په موسکا سره مې ډاډ ورکړ زړه دې ټول ساته، هیڅ هم نه وایم ورته
هغې مننه وکړه ولاړه خو ما تر پايه څارله
لا مې دا پوښتنې لا ځوابه پاته وې په زړه به يې څه وو ؟
ولې خفه وه؟
څه شي دومره وار خطا کړې وه؟
ځواني یې په تلو وه؟ اولادونه یې نه ؤ؟
خاوند یې بله ښځه کوله؟
همداسې په سوچونو کې له کلینیکه را ووتم، لکه یو څوک چې تېر اور هېروي

پای