نوم

تنکۍ غرمه ده، زه یوازې، د اورگاډي په تمځای کې ناست یم،
او د اورگاډي رسېدو ته انتظار باسمه
یوه عجيبه ننداره ده دلته،
ځينې کوزېږي، ځينې خېږي، ځينې لاره وهي
ځينې ستومانه دي شمېرلي قدمونه اخلي
ځينې زنگېږي د خيالونو په ټالونو باندې
خو ټول خاموشه دی، خاموشو اندېښنو وړي دي
زاړه، ځوانان او نارينه او ښځې
ټول د سفر د سرمنزل په لوري بيړه کوي
او پر اوږو د آرمانونو پنډوکي گرځوي
یوه حسينه، نازنینه نجلۍ
له حيا ډکه، نمکينه نجلۍ
لکه د ښکلو پسرليو د گلونو لښته
زما پردېسه وطنداره، مينه مينه نجلۍ
ورو رانږدې شوه را نه و یې پوښتل
کاکا اوس څو بجې دي؟؟
او دا اور گاډی ميراث مړي به نو کله راشي؟
ما ورته و ویل یوو لس دي اوس،
نیم ساعت صبر وکړه
يوولس نيمي به را ورسېږي
بیا مې پوښتنه وکړه، نوم دې څه دی؟
په حیرانۍ یې راته وکتل او ويې ویل
ته زما نوم یادوې؟؟
کلونه وشول د ستومانه ژوندانه پر دې اغزنه لاره
سړو سېلیو مې نوم وتښتوه
زه خو اوس نوم نه لرم
نوم مې یوازې له ادې او له ابا سره ژوندی پاتې دی
او هغوئ دواړه مې ملاله بولي
ورونه مې نوم نه اخلي
او همیشه چې راته امر کوي
وايي چې ” وه جلۍ ” را پاڅېږه بوټان مې راوړه….
خو ځينې خلک راته ښځه،
ځينې نور راته ” سیاه سره ” وايي
او مهربانه نارینه مې ” عاجزه ” هم بولي
اوس نو زه نه پوهېږم،
چې زما نوم به څه وي
زه ” عاجزه ” یم، که ” سیاه سره ” او که ” وه جلۍ ” یم
او که د مور و پلار خبره به مې سمه وي،
ملاله به یم.
ما ورته و ويل:
ملالې بي بي،
یوولس نيمې شوې، راپاڅېږه، اورگاډی راغی.
بوخولت
۲۵ـ۸ـ۲۰۲۵