امرالله صالح و قاموس پشتو و ترقی و آبادی افغانستان

زمانی‌که میرویس عزیزی طرح بزرگ سرمایه‌گذاری ده میلیارد دالری در بخش زیربنا و انرژی افغانستان را اعلام کرد، مردم افغانستان در آن روزنه‌ای از امید دیدند. کار، برق و زیربناهای مدرن، همان چیزهایی است که مردم سال‌ها از آن محروم بوده‌اند. اما تقریباً بلافاصله، امرالله صالح—کسی‌که خود را میهن‌پرست می‌خواند، رئیس پیشین استخبارات و معاون ریاست‌جمهوری حکومت فراری  اشرف غنی بود—به جای ارائهٔ طرح یا راه‌حل، به توییتر رفت و با زهر زبان، عزیزی را «گردانندهٔ پونزی» و چهرهٔ مافیایی خطاب کرد.

عزیزی، زمانی‌که در مصاحبهٔ بی‌بی‌سی پشتو در این باره پرسیده شد، ارزش پاسخ دادن ندید و با یک جملهٔ ساده سخنان صالح را بی‌اهمیت خواند. همین بی‌اعتنایی، بیش‌تر از سال‌ها خودستایی صالح ماهیت این دو چهره را آشکار ساخت. یکی می‌سازد؛ دیگری تخریب می‌کند. یکی از میلیاردها سرمایه‌گذاری برای زیربنا سخن می‌گوید؛ دیگری از دشنام و تهمت.

صالح، زخمی از بی‌اعتنایی، دوباره به توییتر برگشت. این بار به‌جای انتقاد از فساد یا ناکامی، به‌گونه‌ای عجیب عزیزی را به‌خاطر استفاده از کلمهٔ «دیولوپمینت» در مصاحبه پشتو مورد حمله قرار داد. به گفتهٔ صالح، « دیولوپمینت » در قاموس پشتو نیست و او ادعا کرد که زمانی‌که رئیس استخبارات افغانستان بود، هرکس در پشتو لغاتی چون «گورنمنت» را استعمال می‌کرد، او را «غیر افغانی» و مشکوک می‌دانست. این نه تنها مضحک، بلکه ترسناک است. چنین دیدگاهی نشان می‌دهد که در ذهن کسی که زمانی قدرت را در دست داشت، لیبل ‌زدن و متهم‌کردن افغان‌ها بر اساس لغت و اصطلاحات، جای خرد و عقلانیت را گرفته بود. این کار استخبارات نیست، این فاشیزم زبانی است. اگر آن شخص صرفا فرزند یک افغان در پاکستان بوده است و گورنمنت گفته از نظر استخبارات حرفه ای و غیر تعصب یک چنان اتهام زدن نادرست بوده و است.

جالب‌تر آن‌که، زمانی‌که حمله‌های بی‌مایهٔ اقتصادی صالح بی‌اثر ماند و پروژهٔ عزیزی حمایت رسمی حکومت طالبان را نیز به‌دست آورد، صالح روش خود را تغییر داد. وقتی دیگر دلیلی برای تخریب پروژه نداشت، به یکی از کهنه‌ترین و ناپاک‌ترین ابزارهای سیاست افغانستان رو آورد: زبان و قومیت. به‌جای استقبال از فرصت کار، برق و توسعه، او کوشید با تمسخر شیوهٔ سخن گفتن مردم و ولغتنامه ها، تخم نفاق و جدایی بیفشاند.

و اینجاست که طنز تلخ آشکار می‌شود: صالح که امروز خود را «نگهبان هویت افغانی» می‌نمایاند، همان معاون ریاست‌جمهوری در حکومت غنی بود،حکومتی که در بی‌اعتباری و بی‌شرمی سقوط کرد، در حالی‌که رهبرانش، از جمله غنی و صالح، کشور را ترک کردند. مردی که افغانستان را در تاریک‌ترین ساعت تنها گذاشت، امروز برای دیگران درس افغانی‌بودن می‌دهد.

تفاوت روشن است: میرویس عزیزی سرمایه، کار و دیدگاه انکشاف را به افغانستان می‌آورد. امرالله صالح دشنام، توییت و تفرقه. عزیزی نمایندهٔ افغانستانی است که می‌تواند با زیربنا و انرژی به آینده وصل شود؛ صالح نمایندهٔ ذهنیت فرسوده‌ای است که با لیبل‌زدن، سوءظن و قوم‌گرایی، هر امکان پیشرفت را نابود ساخت.

در پایان، تاریخ این دو مرد را به گونهٔ متفاوت داوری خواهد کرد. یکی به‌خاطر تلاش برای سرمایه‌گذاری در آیندهٔ افغانستان به یاد خواهد ماند. دیگری به‌خاطر تلاش برای جلوگیری از آن با تلخی، فرار، و کلمات پوچ.

د دعوت رسنیز مرکز ملاتړ وکړئ
له موږ سره د مرستې همدا وخت دی. هره مرسته، که لږه وي یا ډیره، زموږ رسنیز کارونه او هڅې پیاوړی کوي، زموږ راتلونکی ساتي او زموږ د لا ښه خدمت زمینه برابروي. د دعوت رسنیز مرکز سره د لږ تر لږه $/10 ډالر یا په ډیرې مرستې کولو ملاتړ وکړئ. دا ستاسو یوازې یوه دقیقه وخت نیسي. او هم کولی شئ هره میاشت له موږ سره منظمه مرسته وکړئ. مننه

DNB Bank AC # 0530 2294668 :د دعوت بانکي پته 
 NO15 0530 2294 668: له ناروې بهر د نړیوالو تادیاتو حساب
Vipps: #557320 : د ویپس شمېره 

  Donate Here