لنډۍ، د ثبتولو ستونزه -۳۱۸مه‌برخه

په ښار کې شاته، شاته گورم

د خپل لالي په شانتې غـږ مې واورېدنه

 

په کلیمه دی ژبه بند شه
پر ما دې بند کړل په وطن کې مکتبونه

 

په چیغو وژاړئ عالمه

له کابل جانه د باروتو بوي را ځينه

 

د لنډیو د دې برخې له‌پاره دا لاندې لنډۍ برابرې شوې دي:

 

سترگې منکرې شي قسم خوري

په خدای رسول که مې جانان لیدلی وینه

 

لکه باران يو ځلې راشه

د بېلتون باد مې لکه خاورې دوړوینه

 

د بيلتانه به خاص غلام شم

ما دې له خپله یاره نه جدا کوینه

 

که چېرې خدای رشوت غوښتلی

د غریب سر به د مال‌دار په سر کې تلونه

 

هندو سوځېـږي تر مرگ وروسته

زه مسلمان جانان په ژوند سیځلې یمه

 

د پېغلو زړونه فولادي دي

یویار یې مړ شي، بل ته سترگې توروینه

 

د پښتنو رواج دې ورک شي

چې دوه‌میٔن جلا‌کوي، ژړا راځینه

 

په دوعاگانو هم خپل نه شوې

ما خو خدای‌جان ته په څوځل کړي عذرونه

 

مینې دې داسې څه راوکړل

پر کتاب پروت یم، سم الف نه‌پېژنمه

 

د تسلۍ راسره څوک دي

یوه کړکۍ ده، بله زه ولاړه یمه

 

ما خو د مینې مشعل بل کړ

د بـېـتـانـه لـه بـاده څه خـبـره ومـه

 

په چیغو وژاړئ عالمه

له کابل جانه د باروتو بوي را ځينه

 

څومره پَسته لکه مالوچ یې

مېړه دې ړوند شه چې په تا سودا راوړینه

 

زما په زړه دې لوبې وکړې

نصیب دې مه‌شه پرڅنگل د یار، خوبونه

 

الله دې راوله لالیه

چې دې پر سترګو او لېمو وگرځوومه

 

گولۍ ویشتلی زړه به روغ شي

سترگو ویشتلي زړونه چا روغ کړي‌دینه

 

په ښار کې شاته، شاته گورم

د خپل لالي په شانتې غـږ مې واورېدنه

 

که د راتگ وخت دې پوره وي

لالیه راشه زړه مې پړک درپسې چوینه

 

د جدایۍ زهر مې څکلي

ما د مارانو زهر نه‌نسکوروینه

 

ژمی باران او جامې تورې

که ته مې گورې، زه بهر ولاړه يمه

 

د باران دې کمال ته گوره

له یاده وتي خلک بیا در یادوینه

 

لرې کې مرم او نږدې سوزم

زه یم بدمرغ، طاقت د دواړو نه‌لرمه

 

هلته د جیب تالاشي اخلي

یمه مجبور چې جیب پرتوگ کې جوړومه

 

څه په نري باران کې راغلې

قدم دې ښکل کړم، که دې غېـږ کې ونیسمه

 

ستا اننگې د شودو سر دی

لکه د مرچو په‌کې کېـږده تور خالونه

 

د زړه او شـونډو لار یوه ده

چې زړه خفه شي، شونډې ونیسې بارونه

 

زموږ، د غرونو خلک خوښ دي

نه کبرجن وي، نه لوظونه ماتوینه

 

د خدای‌له‌پاره راپوخلا شه

د بېلتانه سختي مې سا رالنډوینه

 

د جدایي ورځې دې شمارم

ټول‌تاریخونه مې پر زړه لیکلي دینه

 

خوله ورکوم، بخیله نه‌یم

پر یار باور نه‌شته، ملگري هېروینه

 

په نيمه شپه مې زړه ته راشې

د مينې تنده دې سپوږمې ته ماته‌کړمه

 

د ظلم او زور زیاتي يو حد وي
‏زما د زړه غـنـم يې شـنـه ريـبـلي ديـنـه

 

هېڅ مې له وسه پوره نه دي

له ډکو سترگو به دې سترگې واړومه

 

په زړه دې غم د يارۍ نه‌شته

په روژه ماتي پسې زر زر خوب درځينه

 

دیواله ټینگه تکیه راکړه
زه د بې ننگو له تکیولوېدلې یمه

 

خلکه په دغه ترېنه زاریم

چې جانان ټول کلی پرېږدي، ما له راځینه

 

اوښکې مې پرېـږده چې بهیـږې

زما د زړه چينې په جوش راغلې دېنه

 

پښتنې پيغلې ښايسته وي

تور يې پيکي، لوړه ځواني، شنه يي خالونه

 

په کلیمه دی ژبه بند شه
پر ما دې بند کړل په وطن کې مکتبونه

 

بیا دې ملالې سترگې سرې دي

د کور کافرو درته څه ویلي دینه

 

زما یې زړه په ژړا شین که

خـپـله گـنـاه پـه گـنـاه نـه حسابـويـنـه

 

نوی بهار دی هم سهار دی
بالاحصار دی گل گلاب مزه کوينه

اختر په پښتو لنډیو کې ځان‌ته ځانگړی ځای لري