سقوط رژیم طالبان قریب‌الوقوع نیست: اعتماد تجاری و سرمایه گذاری به‌عنوان یک معیار کلیدی

مقاله ذیل را قبلا به انگلیسی در سایت های لینکدین، ایکس و دعوت میدیا نشر کرده ام

The Fall of the Taliban Regime Is Not Imminent: Business Confidence as a Key Indicator

ترجمه دری در ذیل تقدیم است.

آوازه های مداوم درباره ازهم پاشیدن قریب‌الوقوع رژیم طالبان در افغانستان عمدتاً از سوی شخصیت‌های مخالفی منتشر می‌شود که بقایای گروه‌های جنگ‌سالار و تکنوکرات‌های فاسدی هستند که طی دو دهه، منابع مالی مالیات‌دهندگان امریکایی را به هدر دادند. این افراد که بسیاری از آن‌ها در حالی که افغانستان در آشوب باقی مانده بود، خود را ثروتمند کردند، اکنون تلاش می‌کنند با اتکا بر خیالات واهی، به جای حقایق ملموس، برای تغییر رژیم شور و هیجان ایجاد کنند. با این حال، اقدام اخیر تاجر افغان، میرویس عزیزی، برای سرمایه‌گذاری ۵۰۰ میلیون دالری در یک شهر طبی و شروع کار یک پروژه ۱۰ بلیون دالری در بخش تولید برق، دلیلی محکم در برابر این ادعاها ارائه می‌دهد. این سرمایه‌گذاری، که از سوی تاجری با ارتباطات گسترده جهانی و دانش مالی عمیق انجام می‌شود، نشانگر آن است که رژیم طالبان از ثبات بیشتری نسبت به آنچه منتقدان ادعا می‌کنند برخوردار است. در نهایت، سرمایه‌گذاران مبالغ هنگفتی را به پروژه‌هایی در کشورهایی که در آستانه ازهم پاشیدن هستند، اختصاص نمی‌دهند.

تصمیم عزیزی برای تأسیس شهر طبی فراشته عزیزی—یک مجموعه ۳۵۰ جریبی که خدمات صحی و تعلیماتی رایگان ارائه خواهد داد—نشان‌دهنده میزان اعتماد او به ثبات بلندمدت افغانستان است. این واقعیت که این پروژه کاملاً غیرانتفاعی خواهد بود و اقشار محروم افغانستان را تحت پوشش قرار می‌دهد، بیش از پیش روشن می‌سازد که این صرفاً یک سرمایه‌گذاری اقتصادی کوتاه‌مدت نیست، بلکه یک تعهد بشردوستانه است که به یک دولت موثر و حاکمیت پایدار وابسته است. اگر افغانستان واقعاً در آستانه ازهم پاشیدن و آشوب‌زده دیگر قرار داشت، چنین ابتکار پیچیده و بلندمدتی حتی مورد بررسی قرار نمی‌گرفت، چه رسد به اینکه به‌طور علنی اعلام و اجرا شود.

علاوه بر این، طرح سرمایه‌گذاری ۱۰ بلیون دالری عزیزی، که عمدتاً بر تولید برق متمرکز است، مقیاس قوی دیگری از ثبات افغانستان به شمار می‌رود. نخستین پروژه این طرح—یک مرکز تولید برق آفتابی ۲۰۰ مگاواتی در کابل—به‌زودی وارد مرحله ساخت خواهد شد و انتظار می‌رود ظرف تنها هشت ماه به بهره‌برداری برسد. چنین استقرار سریع اساسی و تهدابی در صورتی که دولت طالبان در معرض فروپاشی قریب‌الوقوع بود، غیرممکن می‌نمود. سرمایه‌گذاران و صنعت‌گران، بخصوص آن‌هایی که دارای شبکه‌های بین‌المللی و تجربه در پروژه‌های کلان هستند، پیش از تخصیص سرمایه، ارزیابی‌های ریسک گسترده‌ای انجام می‌دهند. ابتکار عزیزی نشانگر آن است که ذینفعان آگاه، افغانستان را محیطی مناسب برای رشد کسب‌وکار می‌بینند، نه منطقه‌ای در آستانه فاجعه.

حضور عبدالغنی برادر، معاون صدراعظم طالبان در امور اقتصادی، در مراسم اعلام سرمایه‌گذاری نیز نشان‌دهنده تعهد این رژیم به توسعه اقتصادی است. برخلاف دولت پیشین که به‌شدت به کمک‌های خارجی وابسته بود و فساد گسترده در آن رایج بود، تمرکز طالبان بر خودکفایی و تعامل با سکتور خصوصی نشان از برخورد عمل‌گرایانه در حکمرانی دارد. تشویق سرمایه‌گذاری سکتور خصوصی و توسعه تهداب های اقتصادی بیانگر آن است که طالبان نه‌تنها در حال تحکیم قدرت است، بلکه برای دستیابی به ثبات اقتصادی بلندمدت نیز تلاش می‌کند.

در مقابل، کسانی که سقوط قریب‌الوقوع طالبان را پیش‌بینی می‌کنند، به روایت‌های کهنه متوسل شده و واقعیت‌های جدید را نادیده می‌گیرند. مخالفان، متشکل از جنگ‌سالاران و بوروکرات‌های سابق که افغانستان را دهه‌ها به سوءاداره کشاندند، امیدوارند به دوران وابستگی به کمک‌های خارجی بازگردند، دورانی که در آن به بهای رنج مردم عادی افغانستان، خود شکوفا شدند. اما ادعاهای آن‌ها فاقد شواهد معتبر است. اگر افغانستان واقعاً در آستانه ازهم پاشیدن بود، شاهد سرمایه‌گذاری‌های کلان بخش خصوصی در تهداب های اقتصادی حیاتی و خدمات ضروری نبودیم.

در نهایت، بهترین معیار برای سنجش ثبات یک کشور، میزان اعتماد سرمایه‌گذاران و صنعت‌گران آن است. تعهد جسورانه میرویس عزیزی به آینده افغانستان از طریق پروژه‌های بزرگ طبی و برق، گواهی محکم بر این حقیقت است که رژیم طالبان از فروپاشی فاصله دارد. کسانی که همچنان بر طبل سقوط قریب‌الوقوع می‌کوبند، عمدتاً انگیزه‌های سیاسی دارند و در حسرت دوران سوءاداره گذشته هستند. اما واقعیت نشان می‌دهد که این رژیم در حال تثبیت خود به‌عنوان یک نیروی حکومتی، جذب سرمایه‌گذاری و تمرکز بر توسعه بلندمدت است.

صفحه اطلاعاتی قصر سفید درباره یو اس اید و اتهامات تأمین مالی طالبان