درین شب و روز هموطنان ما شاهد یک سلسله عملیات هوایی طیارات پاکستانی به داخل قلمرو افغانستان استند. درین عملیات افراد و تاسیسات ملکی هدف قرار گرفته اند. حقوق جنگ حمله به افراد و تأسیسات ملکی را در ردیف جنایت جنگی حساب میکند. اگر حکومت افغانستان شناخت بین المللی میداشت میتوانست صدای اعتراض خود را نه تنها در سازمان ملل متحد بلکه در مراجع قضایی بین المللی بلند کند.
پاکستان علی الرغم اینکه طی نیم قرن اخیر در تعامل با مردم افغانستان بیشتر از کشور های دیگر دخیل بوده است، اما نتوانسته خود رابا روحیات مردم افغانستان آشنا بسازد . پاکستان در حمله رذیلانه بم صوتی روی ترساندن طالبان حساب کرده بود و متوقع پاسخ انتقام جویانه از جانب طالبان به حملات خود نبود. سناریوی حمله ناکام به خاک افغانستان که با عکس العمل سریع و موفق طالبان مواحه شد، چنین تنظیم شده بود : انفجار بم صوتی در پایتخت کابل. ارسال یک هیأت بلند پایه نظامی و استخباراتی برای مذاکره با طالبان در فضای ایجاد شده ترس. بالاخره تسلیم گیری رهبران تی تی پی. ( رهبران تی تی پی اصلن در افغانستان اقامت ندارند. یک روز بعد صدای نور ولی محسود که هدف حمله قرار گرفته بود از وزیرستان بلند شد ).
طالبان در یک عکس العمل بالمثل هیأت مذاکره کننده پاکستان را نپذیرفتند و از طریق عملیات نظامی موفق در امتداد خط دیورند، جواب مناسب به تجاوز پاکستان دادند.
افغانستان از همان آغاز تاسیس پاکستان معروض به درد سر و مشکل در عرصه تجارت، سیاست، مبارزه با اسلام افراطی و تروریزم با همسایه نا اهل خود است. سوال اینست که چگونه میتوان ازین بن بست بیرون شد ؟
در مرکز پروبلم های موجود با پاکستان منازعه روی سرزمین های غصب شده افغانستان از جانب پاکستان قرار دارد. در کشور های غربی قبایل آنسوی خط دیورند را به مثابه بستر رشد اسلام سیاسی و تروریزم میشناسند. درین رابطه تنها در فرانسه رساله ها و کتب زیادی نوشته شده است. اینهمه در تشکل ذهنیت عامه نقش داشته است. زمامداران کشور های غربی تحت تأثیر همین ذهنیت در زمان اشغال افغانستان توسط امریکا به تعامل با افغانستان برخورد کردند : افغانستان به مثابه تخته خیز به سوی پاکستان ( مناطق قبایلی ) قرار گرفت. خط دیورند در محتوای دوسیه واحد « افپاک » ( مخفف افغانستان ـ پاکستان ) مطرح شد و حذف آن از راه جنگ با تروریزم صبغه بین المللی دریافت کرد.
اصطلاح « افپاک » در جنوری سال ۲۰۰۹ در وقت ریاست جمهوری اوباما توسط وزارت خارجه امریکا بکار گرفته شد. سازمان ملل متحد و اتحادیه اروپا در نشرات خود به آن رسمیت دادند.
پاکستان مدعی شد که قرار دادنن پاکستان در دوسیه افپاک راه مداخله خارجی را در پاکستان باز میکند و به حق حاکمیت ملی آنکشور صدمه میرساند. ازین رو کامپاین دیپلوماتیک وسیعی را به قصد حذف اصطلاح افپاک به راه انداخت. ازین گذشته با زمینه سازی مقابله با تروریزم در افغانستان آنقدر مصروفیت جنگی برای قوای ائتلاف بین المللی خلق کرد که توجه به آنسوی خط دیورند در حاشیه قرار گرفت.
حمله فضولانه جنرال های به کرأیه گرفته شده پاکستان به افغانستان بار دیگر معضله خط دیورند و تمایلات رو به رشد گریز از مرکز را در پښتونستان و بلوچستان در مرکز توجه ستراتژیست های جهان قرار داده است. در کشمکش آزادیخواهان پشتون و بلوچ بار دیگر خطر دسترسی اسلام گرایان تروریست مانند داعش خراسان به ذخایر اتومی پاکستان مطرح است.
اگر بحران موجود در مناسبات پاکستان با افغانستان خوب مدیریت شود، میتوان آنرا بیک فرصت تبدیل کرد. افغانستان دو راه در پیشرو دارد :
۱ ـ دیپلوماسی فعال و هدفمند :
افغانستان باید از زمینه مساعد بدست آمده از تجاوز فضولانه جنرال های پاکستان در سطح بین المللی به قصد احیای دوسیه افپاک استفاده کند. با چین، روسیه، امریکا و اتحادیه اروپا برای مهار کردن مراکز تروریزم در آنسوی خط دیورند، در تماس شود. با امضای موافقتنامه های کثیر الجوانب، همکاری افغانستان را با کشور های ذینفع در مبارزه با تروریزم جلب کند. به معضله دیورند صبغه بین المللی ببخشد.
قابل تذکر است که طبق معاهده ۱۹۶۷ عدم انتشار سلاح ذروی ابر قدرت های جهان مالکیت به قوای ذروی را حق انحصاری خود میدانند. جنجال با ایران در همین مورد حل نشده است. به پاکستان که معاهده را امضأ نکرده است به مثابه منبع خطر نگاه میشود. افغانستان میتواند با جهان به قصد خلع سلاح ذروی پاکستان درب مذاکره را باز کند. افغانستان با داشتن یک همسایه فاقد سلاح ذروی در همسایگی خود بیشتر احساس امنیت خواهد کرد.
البته تعامل افغانستان با دنیا برای خسی کردن پاکستان وقتی جنبه عملی پیدا کرده میتوان که افغانستان در سطح بین المللی به رسمیت شناخته شود.
قابل یاد آوری است که پاکستان مخلوق استعمار غرب در شرایط جنگ سرد است. با پایان جنگ سرد تاریخ استفاده افزاری ازان لا اقل برای غربیان منقضی شده است.
۲ ـ استفاده از فتوای جهاد در آن سوی خط دیورند :
افغانستان توان مقابله رویاروی نظامی را با پاکستان ندارد. اما دارای قابلیت قابل توجه انتقال جنگ از قلمرو خود به پاکستان از طریق صدور فتوای جهاد است. ازین حربه تا حال افغانستان استفاده نکرده است. آنچه پاکستان مدعی آنست که طالبان افغانستاان در عقب نا امنی های ناشی از عملیات تی تی پی در پاکستان قرار دارد، دروغ و جعل است. طالبان افغانستان بقدر کافی مصروفیت ساخت و ساز در داخل افغانستان دارند که به آنها مجال هیچگونه ماجراجویی را در بیرون کشور نمیبخشد.
طالبان افغانستان و پاکستان طی نیم قرن بحران در منطقه در کوره باور های دینی با هم جوش خورده اند. در غم و شادی یکدیگر شریک اند. هر حمله پاکستان به افغانستان بصورت اتوماتیک عکس العمل تی تی پی را علیه حکومت پاکستان در قبال داشته است، بی آنگه طالبان افغانستان کوچک ترین مداخله داشته باشد.
بهر حال ! هرگاه تجاوز پاکستان به قلمرو افغانستان تکرار شود، طالبان جز استفاده از حربه جهاد بر ضد ستون شرارت در داخل اردوی پاکستان وسیله دیگر دفاعی در اختیار ندارند.
بهره برداری از فتوای جهاد علیه فوج مرتد پاکستان را مسافرت اخیر وزیر خارجه افغانستان به هندوستان در دستور روز قرار داده است : اعطای سمبولیک ۲۰ امبولانس برای انتقال زخمی های جنگ از یک سو و پذیرایی شاندار امیر خان متقی در مدرسه دیوبند، احساس قوی متلاشی شدن پاکستان را در میان جنرال های پاکستان از مجرای جهاد خلق کرد.
تملق بیشرمانه شهباز شریف در برابر ترمپ رئیس جمهور امریکا در اجلاس شرم الشیخ مظهر سراسیمگی دستگاه متزلزل مقامات پاکستانی در برابر خطر غافل گیرانه جهاد تلقی میشود.
اگر دوره سلطنت شاه امان الله را کنار بگذاریم، اردوی منظم افغانستان نه تنها در برابر تهاجم خارجی مقاومت نکرده ، بلکه در مواردی با آن علیه مردم موضع گرفته است. ازین رو تا وقتی طالبان در افغانستان قدرت را بدست دارند، همین لشکر ایله جاری مجهز آماده جهاد و قربانی کافی است که مانند نبرد در بیست سال اشغال امریکا، به تجاوز پاکستان جواب بدهد.
اما این به معنای آن نیست که افغانستان به اردوی مسلکی ضرورت ندارد. طالبان با ملاحظه خطرات بیرون باید هرچه زود تر در تشکیل قوای مسلح با دسپلین و مجهز به تکنولوژی مدرن حربی اقدام کنند.قومانده قطعات را از ملا و مولوی به جنرال های مسلکی و مسلمان بسپارند.
۱۶/۱۰/۲۰۲۵
« پایان »
د دعوت رسنیز مرکز ملاتړ وکړئ
له موږ سره د مرستې همدا وخت دی. هره مرسته، که لږه وي یا ډیره، زموږ رسنیز کارونه او هڅې پیاوړی کوي، زموږ راتلونکی ساتي او زموږ د لا ښه خدمت زمینه برابروي. د دعوت رسنیز مرکز سره د لږ تر لږه $/10 ډالر یا په ډیرې مرستې کولو ملاتړ وکړئ. دا ستاسو یوازې یوه دقیقه وخت نیسي. او هم کولی شئ هره میاشت له موږ سره منظمه مرسته وکړئ. مننه
DNB Bank AC # 0530 2294668 :د دعوت بانکي پته
NO15 0530 2294 668: له ناروې بهر د نړیوالو تادیاتو حساب
Vipps: #557320 : د ویپس شمېره
د دعوت رسنیز مرکز ملاتړ وکړئ
له موږ سره د مرستې همدا وخت دی. هره مرسته، که لږه وي یا ډیره، زموږ رسنیز کارونه او هڅې پیاوړی کوي، زموږ راتلونکی ساتي او زموږ د لا ښه خدمت زمینه برابروي. د دعوت رسنیز مرکز سره د لږ تر لږه $/10 ډالر یا په ډیرې مرستې کولو ملاتړ وکړئ. دا ستاسو یوازې یوه دقیقه وخت نیسي. او هم کولی شئ هره میاشت له موږ سره منظمه مرسته وکړئ. مننه
د دعوت بانکي پتهDNB Bank AC # 0530 2294668 :
له ناروې بهر د نړیوالو تادیاتو حساب: NO15 0530 2294 668
د ویپس شمېره Vipps: #557320 :
Support Dawat Media Center
If there were ever a time to join us, it is now. Every contribution, however big or small, powers our journalism and sustains our future. Support the Dawat Media Center from as little as $/€10 – it only takes a minute. If you can, please consider supporting us with a regular amount each month. Thank you
DNB Bank AC # 0530 2294668
Account for international payments: NO15 0530 2294 668
Vipps: #557320
Comments are closed.