محمدالله همیم

سپوږمی و. پهٔ ښار تته رڼا لګېدلې وه. لرې پۀ يو کلي کې د ونو پاڼې نري شمال رپولې، پهٔ بېخونو کې یې د وچو پاڼو کړسا خته. یوه شېبه بهٔ تېز باد راغی، د ونو څانګې بهٔ یې ړنګې کړې. خاموشي وه. د یو خړ کورګي پهٔ لرګينو تیرونو پسې زانګو ځوړنده وه.…

خپل پرې ګرېوان یې لاس کې و. رېښې یې لهٔ ګوتو تېرې وې. اوتر، اوتر کېدهٔ. ګډ وډ قدمونه یې اخیستل. لویه صحرا وه، هیڅوک پر مخه نه ورتلل. تلو، ساه یې ستوني کې بنده وه. سلګۍ یې ختې. روان و… تر څو یې چې نظر لګېدهٔ، دښته نه ختمېده… مخامخ یې تور څهٔ…