د جل د غرونو تږی، شاعر
خپل پرې ګرېوان یې لاس کې و. رېښې یې لهٔ ګوتو تېرې وې. اوتر، اوتر کېدهٔ. ګډ وډ قدمونه یې اخیستل. لویه صحرا وه، هیڅوک پر مخه نه ورتلل. تلو، ساه یې ستوني کې بنده وه. سلګۍ یې ختې. روان و… تر څو یې چې نظر لګېدهٔ، دښته نه ختمېده… مخامخ یې تور څهٔ…