غزل
چې د بـــل عـــزت کوې عــــزت یې کیږي
د مشــــــرانو پــــه عــــــزت سړی درنیږي
په کشـــــرانو شفقت ډېر زیات پـــــکاردی
له ځــــوانانو ســـره هـــم سړی ځـــــوانیږي
میـــــنه تــل کوه نفـــــــرت زړه نه اوباســه
د…
Browsing Tag
بصیر بېدار ستوری
غزل
زما د زړه هـــــــــــره خـــــــبره به جانان ته رسي
لاس چې کړم لپه نو دعا مې پاس اسمان ته رسي
ارمان ارمان کې ژونــد تیریږي پوره نه شي ارمان
شروع ارمان نه شي اخــــر هم بیا ارمان ته رسي
چاربـیـــــــته ووایم ، غـــــــــزل که…
غزل
چې نـه مال پکې محفوظ دی نه دې ځان
دلتــــه ژوند کـیږي د خپل سر په تاوان
شونډې وګنــډه په خوله دې پټۍ کیــده
د ړنـــــدو ڪڼو په شان کـــوه ګـــوذران
چې پـــــه کـــومو لارو کندې ته پریوځو
په هــــــــماغه لارو تــــــل ېو…
غزل
تـــــــږی ووم اسمان ته مې خوله ونیوه
څاڅــــــــکو د باران ته مې خوله ونیوه
امـــــــــــن مې غوښته په چغو چغو کې
غـــــــږ مې کړ جهان ته مې خوله ونیوه
نه مې آوري غږ مـــــرۍ مې وچه شوه
هاغـــه لوی کاروان ته مې خوله ونیوه…
انسان
د زړې پیړۍ انســـــــانه لږ خبر شه
ددې نوې پیړۍ ژوند ته برابر شــــه
خپل زاړه خیالونه ، زوړ فـــکر بدل که
له نړۍ ســــره ملګری په هـــــنر شه
خلک وخاته سپوږمۍ ، ستورو ، اسمان ته
ته هم پورته د خپل علم په وزر شه
تورو…
اور لګوم
په هـــــــغه ټولو تصویرونو بانــــــدې اور لګوم
ســــــــتا د مودو مودو یادونو باندې اور لګوم
نه مې ته خپل کړي ، نه خپلیږې خود غرضه اشنا
ستا د رشـــــــتو ټولو تارونو بانـــــدې اور لګوم
علم په هر مسلمان فرض ، خو په موږ…