شکېبا اصف لور

زړه به مې سوړ شي، خو منمه چې ناتوانه به شم لکه توپان وړې مرغۍ ورکه له ځانه به شم زما په لور د جفا کاڼې دومره مه اوروه زه په اوبو جوړه څېره یم ګوره ورانه به شم نن یوې نجلۍ له خپل مین نه سپېلني تاوول زه لکه شمه وېرېدلم چې…

دا دي بیا هماغه شپه ستا د خوږ بدن خوشبو راباندې اوري ستا تصویر مې مخ ته ایښی ټینګه غیږه ترې راتاوو کړم تور ماښام مې د زړه خوړین زخم تازه کړي چې ستا سر زما پر زنګون و ما به چیغې کړې چې خدایه! شکر خدایه شکر خدایه دې نارو به پاس د غره…