احمدالله اسماعیل زی

نه پوهیدم سوچونو په مخه کړی وم. د خپل ځای ته په رسېدو کې مې ګړندي قدمونه اخیستل، یخه سیلۍ چلیده، د یخ احساس مې وکړ. ځمکه او اسمان، چاپېره ټول محیط راته سپینې ټیکې په شان ایسېده. نه پوهیدم، د پاتې لارې په موندلو کې شیبه په شیبه بېوسه کېدم.…

ساه مې بنده بنده کېده د لمر د لویدو په لور مې تیز تیز قدمونه اخیستل د لمر سترګه د لوړتعمیرونو څخه د پنا په حال کې وه. هر څو قدمونه وروسته مې تلیفون له جیب نه راخیست سکرین ته مې په ځیر کتل شور او غوغا وه خلک یو تر بل په تیزي تیریدل بیخې…