عبدالباري جهاني

د اګسټ د میاشتي پر دیارلسمه، په مطبوعاتو کي رپوټونه او ویډیوګاني خپرې سوې او ویل یې چي د جوزجان ولایت په کوم کلي کي پېریانانو د خلکو کورونو ته اورونه اچولي او د کلي اوسېدونکي یې تېښتي او د خپلو کورونو پرېښودلو ته مجبور کړي دي. یوه…

زه به بیا راځمه لکه نسیم د ګل پر پاڼوپانو ونڅېدم غوټۍ مي وسپړلې ستا تر پلو ستا تر اوربل او ستا تر څڼو لاندي ستا له باړخو ستا له نتکۍ ستا له پېزوانه سره په څو څو ځله تېر سوم ته مي لیدې چي دي د پرخي مرغلیني دانې د سپینو ژړو او د…

چي نه ترنګ وي نه مستي وي هغه ښار مي در بخښلی محتسبه ځوانیمرګه پکښي وګرځه ښاغلی توبه ګار چي له توبې یم چي پرهېز یم له ثوابه ما به څرنګه پر لار کې محتسب خانه خرابه چي رګونه مي ژوندي وي له سارنګه له ربابه زه مین پر سور او تال…

 دا د افغانستان د ټولو، په داخل او بهر کي اوسېدونکو، افغانانو ملي وجیبه ده چي پاکستان د خپل تر ټولو لوی دښمن په حیث وپېژني او د هغه پر ضد که ملي جهاد نه اعلانوي نو دښمني خو یې ورباندي واجبه ده. دا چي پاکستان، په خپل پنځه اویا کلن تاریخ کي،…

په افغانستان کي هندوان، د احمدشاه بابا له زمانې څخه ډېر پخوا، ان تر پنځو سوو کالو مخکي، د دې هیواد په مختلفو سیمو، په تېره بیا کندهار، ننګرهار، پکتیا، اوروزګان او نورو سیمو کي اوسېدلي دي. د خوست او اوروزګان د ولایتونو هندوانو خو داسي پښتو…

په افغانستان کي هندوان، د احمدشاه بابا له زمانې څخه ډېر پخوا، ان تر پنځو سوو کالو مخکي، د دې هیواد په مختلفو سیمو، په تېره بیا کندهار، ننګرهار، پکتیا، اوروزګان او نورو سیمو کي اوسېدلي دي. د خوست او اوروزګان د ولایتونو هندوانو خو داسي پښتو…

کله دومره بختور یم زه لار ورکی مسافر یمه روان یم هر ځای شړکنده باران را پسی ګرځي د تیارې غیږي ته درومم وایم ګوندي چي پناه سم مخامخ تته رڼا کي د سړک پر غاړه تور څادر رپیږي دا هغه نجلۍ خو نه ده؟ چي مي څو ځله د وران او د زاړه سړک…

خدایه تیارې مي د سلګیو له اسمانه نه ځي د زړه زخمونه مي د اوښکو له ګرېوانه نه ځي اوس به له چا سره کیسه د شوګیریو کوم چي له قاصده مي لار ورکه تر جانانه نه ځي  شاعره ستا تر غوږ مي چیغي رسولای نه سم د زلفو عطر دي د خیال له…

ما خو ویلي وه درځم ته به مي لاره څارې وروستي منزل ته به مي پل تر کندهاره څارې زه د قسمت او هغه زما په ژبه ښه پوهیږي بورا به څنګه د اغزیو له آزاره څارې مطربه ما دي په نغمه کي غزل وپېیله له رقیبانو به یې پټه تر نګاره څارې…

له مخلوق څخه ګوښه تر ښار دباندي یو لوی ډنډ وو تر سایو د ونو لاندي کله کله به هیلۍ ورته راتللې په سړو اوبو د ډنډ کي لمبېدلې پاس پر ونو ځالګۍ وې د مرغانو پکښی شخول به وو همېش د بلبلانو په ښاخلو کي یې جوړ کړي وه…