د پخواني وطن د ميني خاطرې

پخوا وختونه، لکه د زړونو موسم…
لکه د سهارونو نرم نسیم،
لکه د ناوې شرمېدلې مسکا،
لکه د خاورې د عطرونو ژور خوند…
زما وطن… زما خواږه افغانستان،
ته به لکه يو پټ راز وې،
چې د هرې کوڅې له ګوټ نه به د مينې یوه معصومه صدا راپورته کېده،
زما وطن، تا کې د شونډو هره خندا د دعا په شان سپېڅلې وه،
او هره مينه د خدای رضا ته نږدې وه.
د خټینو کورونو له کړکیو به د ماښام لمونځ سره له د نيا د چایو بوی راوتل،
ماشومان به پر شګه‌یي کوڅو پښې لوڅې منډې وهلې،
او خنداګانې به د آسمان تر څنډو رسېدې…
هغه خندا نه یوازې له شونډو، بلکې له زړونو خوهېده!
د توت ونو سیوری، د انا د شپه‌مهاله کيسې،
د مدرسې تختې، د پلار نرم غږ،
د مکتب تر شا د ګلابو بوی،
او د اختر د جامو هغه سندره، چې مور به یې د زړه له تله ګنډله…
زما وطن، هغه ستا شپه‌نۍ خاموشۍ به رومان وي،
د ستورو تر منځ به د دعاګانو شېبې وې،
ته به لکه معشوق وې، چې نه ښکلا دې ختمېده، نه د انتظار خوند!
اوس ودانۍ لوړې شوې…
خو زړونه د مينې له اوره تش شول،
وختونه تېز شول، خو احساس ورو ورو مړ شو،
خو پخوا؟ پخوا هر څه د زړونو ژبه وه!
زما وطن، اوس چې کله د یادونو ګلونه بوی کړم،
زړه مې ستا شپه‌نۍ چوپتیا ته سفر کوي،
ستا د زړو جوماتونو اذان ته،
او د کلیوالو د سترګو صفا ته…
ستا هغه وختونه، لکه د یو زوړ شعر بندونه،
تل له خندا، برکت، سکون، او مينه ډک وو…
هو! ته لا هم زما د روح مینه يې،
ته لا هم د هر زړه تنده يې،
او ستا خاطرې… لکه د عاشق زړګی،
له خدای پرته بل ته نه افشا کېږي!

د همکارانو تر منځ د عدم همکارۍ ستونزه

Donate د دعوت رسنیز مرکز مرسته وکړئ