د شپې یولس بجې دي، آسمان وریځو نیولی  او پوښلی دی ،  داسې تیاره ده چې په یو متر کې څوک په سختۍ لیدل کېږي. خوب ته مې تیاری ونیو، څراغ مې ګل کړ. کټ ته وختم، اوږد وغځېدم، بړستن مې پر ځان وغوړوله، سترګې مې پټولې چې د کور دروازه ووهل شوه. د دروازې … Continue reading د قلم جنازه